Zachwytów bez liku, w Dubrowniku

 Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam kadr z poniższego zdjęcia zachwycił mnie dokładnie tak jak teraz. Obrazuje moje pierwsze spotkanie z Dubrownikiem a ja dokładnie pamiętam towarzyszącą mi wtedy ekscytację. Wysiadłam z samochodu zdecydowana dalszą drogę do miasta przebyć pieszo, kierowcy oznajmiłam jedynie, że spotkamy się na dole. Jak postanowiłam tak zrobiłam, po sekundzie już mnie nie było, tyle mnie widzieli 😊. Szłam sobie radośnie skrajem drogi ciesząc się tym co widzę.

Widokiem twierdzy na wodzie będącej sercem Dubrownika nie sposób się nie zachwycić. Nie bez powodu kadr ten występuje na większości widokówek i w przewodnikach a rozpoznają go nawet Ci, którzy w Dubrowniku nie byli ale interesują się turystyką. 

Nawet jeszcze na dobre nie znalazłam się w Dubrowniku a już miałam przedsmak tego co mnie czeka. W mieście takim jak to nie byłam nigdy wcześniej, położone na wodzie, otoczone murami obronnymi, z widokiem na góry. Do Dubrownika można dojechać samochodem czego nie polecam bo raz, że wieczne korki, dwa - parkingi za 7 euro za godzinę. My też już po pierwszym takim parkowaniu zostawiliśmy samochód pod noclegiem i jeździliśmy autobusem, bo mieszkaliśmy na obrzeżach. Można też dojść spacerkiem jak autorka tego bloga, która swoją drogą bardzo tę opcję poleca. Ale wiecie co, są szczęściarze, którzy do Dubrownika przypływają, z czego wielu swoim własnym jachtem lub łodzią. Nie żebym zazdrościła bo uważam że piechotą i tak  fajniej ale miasta portowe zawsze robią na mnie wrażenie, zwłaszcza te w ciepłych krajach.

Dubrownik to jedno z tych miast gdzie główną atrakcją jest to co ubóstwiam: labirynt wąskich ulic, zatem nie dziwota, że tak bardzo mi się podobało. Wszak błądzenie bez celu to najfajniejsza forma zwiedzania, dającą mi najwięcej radości. Fajne jest też to, że spokojnie da się obejść wszystko w jeden dzień bez tego smutnego czasem uczucia, że czegoś się nie widziało.

Stare miasto w Dubrowniku zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO.

Zachwycałam się kamienną zabudową, okiennicami, kotami wygrzewającymi się w słońcu i tym, że z wielu miejsc widać morze a to jak wiadomo zawsze cenię. Zresztą nie tylko ja bo kiedy płacąc za mrożoną kawę okazało się, że kosztuje 9,50 € i jest najdroższą kawą w moim życiu, ciężko mi było ukryć fakt, że do takich cen raczej nie jestem przyzwyczajona. Ok, rozumiem że mieliśmy stolik z jakby nie było oszałamiającym widokiem co rekompensuje dużo i aż piszczałam kiedy usiadłam ale ta kawa nawet nie była jakoś specjalnie dobra. I na dodatek w małej szklance 🙂.

WIDOK WART KAWY ZA 9,50 €

Spacer po Dubrowniku to nie tylko obcowanie z piękną architekturą w zakątkach stworzonych z rozgrzanych słońcem i przesiąkniętym historią murów. To również towarzyszące mi nieustannie wrażenie, że znalazłam się w innym świecie. Przeszłam bramę miejskich murów i nagle wszystko się zmieniło, wszystko nagle stało się zachwycające w sposób, który tak bardzo lubię. Na każdym kroku zachwyty w moim ulubionym stylu.

Drugiego dnia w drodze do miasta spontanicznie wysiedliśmy przystanek wcześniej i dzięki temu zobaczyliśmy cuda, o których mi się nie śniło. Było ich tyle, tyle widoków oszałamiających, że zasługują na osobny wpis. Bo Dubrownik, oprócz tego, że klimatem potrafi jednocześnie ściąć z nóg i uskrzydlić w najfajniejszy możliwy sposób jest cudownie położony co zwiększa skalę doznań o milion stopni w górę. Jak teraz patrzę na to ostatnie zdjęcie to uwierzyć nie mogę, że mało brakowało żebyśmy to wszystko przeoczyli, moje zwariowanie uratowało nam wakacje 😊.

Echhh, z wielką chęcią bym teraz do Dubrownika wróciła albo teleportowała się chociaż na jeden dzień. Najlepiej jednak na dwa tygodnie bo dzisiaj zaczęła się dla mnie w pracy jazda bez trzymanki, odetchnę z ulgą trzeciego sierpnia, kiedy wróci z urlopu koleżanka, którą będę mogła obarczyć częścią obowiązków. Uczynię to z przyjemnością, koleżanka dobrze to wie 😊. Od dzisiaj tylko spokój może mnie uratować, spokój i mój graniczący z szaleństwem optymizm. Ratował mnie już z opresji nie raz, mam zatem nadzieję, że i teraz stanie na wysokości zadania.

Trzymajcie się ciepło i trzymajcie za mnie kciuki. Niech druga połowa lipca pokaże się nam wszystkim z najlepszej strony.