Wieczory z widokiem na niebo

 Im więcej mam w zanadrzu tematów, o których chciałabym tu napisać, tym mniejszą na to pisanie ochotę. Ale takie blogowe kryzysy przechodzę przecież regularnie, każdego roku o tej samej porze - na przełomie wiosny i lata i teraz, jesienią. Zdążyłam się już do nich przyzwyczaić i może nie wyczekuję ich z otwartymi szeroko ramionami ale jednak mam świadomość, że przyniosą one gorsze blogowo dni. Dzisiaj też będzie takie pisanie dla zagłuszenia wyrzutów sumienia, że mi się nie chce bo z doświadczenia wiem, że czym dłuższa przerwa tym trudniej złapać ponownie blogowy rytm. A lubię to miejsce jak nie wiem co, odwiedzać Wasze internetowe zakątki też.

Swoją drogą to ja naprawdę nie wiem jak Wy to robicie, że publikujecie wpisy tak często i tak regularnie? W ich czytaniu mam wieczne zaległości, jak tylko się ze wszystkim uporam i cieszę się, że jestem na bieżąco to okazuje się, że mogę zaczynać czytelniczą rundę od nowa...No jak tak można?😀 Wiem, że to w dużej mierze kwestia priorytetów i jeśli o mnie chodzi, to na szczycie listy mam inne sprawy, no ale blog jest w miarę wysoko. Ja naprawdę nie trwonię czasu na głupoty, praktycznie nie oglądam telewizji, mało internetuję, najczęściej po przyjściu z pracy aż do następnego dnia nie dotykam telefonu. A i tak mam wiecznie coś do roboty i wynajduję sobie mnóstwo zajęć.

Chyba w poprzednim wpisie wspominałam jaką cudną mam jesień w tym roku i jak bardzo się nią cieszę. W tym momencie akurat cieszę się wersją litewską ale niedługo sami zobaczycie, że też wymiata. Wspominałam też, że jakby było mało tych pięknych dni to jeszcze na zakończenie każdego z nich codzienność obdarza mnie niesamowitym zachodem słońca. Czasem co prawda muszę się nieźle nabiegać, żeby po pracy zdążyć na mój punkt widokowy zlokalizowany wśród łąk i pól. Najczęściej jest tak, że wpadam do domu, szybko się przebieram, zbiegam do piwnicy po rower i fruuuu, na pola. Jak mam szczęście i czas to uda mi się jeszcze zrobić i zabrać ze sobą herbatę. Wolę być na stanowisku wcześniej żeby czegoś nie przegapić.

Czasami już wracając z pracy z okien pociągu widzę dobrze wróżące znaki świadczące o tym, że dzisiaj zakończę dzień patrząc na piękne niebo. Jesień w tym roku jest cudna, wyjątkiem był co prawda wrzesień ale za to październik spisuje się wspaniale. Jest ciepło, słonecznie i sucho, nie pozwolę powiedzieć na październik złego słowa. I można jeździć na rowerze a to jak wiecie jest przecież w życiu szalenie ważne 😊. Za to rowerowanie ma u mnie październik punkty ekstra.

Bywa, że na te moje spektakle na koniec dnia czekam już od ósmej rano, zwłaszcza kiedy wiem, że w pracy czeka mnie długi i ciężki dzień. To dla mnie taka nagroda za to, że wytrwałam, przeżyłam i nikogo przy tym nie zabiłam 😉.

Żadna to nowość, że coraz krótsze dni ograniczają możliwości spędzania wolnego czasu poza domem. Nie będę ukrywać, że bardzo często gdyby nie te zachody słońca to po pracy siedziałabym już w domu a tak to mam jeszcze wieczorną rozrywkę. Perspektywa spędzenia końca dnia w szczerym polu ale za to z widokiem na niebo niezmiernie mnie cieszy. No bo sami powiedzcie czy to nie wspaniałe móc skończyć dzień patrząc na takie cuda? Za darmo, bez biletów wstępu, kolejek i zawsze z dobrym widokiem, bo przecież stoję w pierwszym rzędzie 😊.