W lesie na herbacie

Jeszcze się na dobre nie obudziłam a już wiedziałam, że tego dnia nie spędzę w domu. Pokój skąpany w słońcu i fantazyjne cienie na ścianie były najlepszą zapowiedzią tego, że to będzie cudny dzień.

Po co czytać książkę i pić herbatę w domu skoro można w lesie, gdzie zieleń, słońce, ptaki, cisza i powietrze tak czyste, że zawsze oddycham pełniej i zachłanniej niż gdziekolwiek indziej.

Jesień jest jeszcze mało widoczna chociaż były miejsca, gdzie mogłam już iść szurając liśćmi. No ale ogólnie jest zielono i przy tak słonecznej pogodzie jak dziś nawet nie próbowałam szukać października.

Szczęście jest na wyciągnięcie ręki. W lesie ukrywa się wśród drzew, w promieniach słońca odbijających się od złotych liści. W zapachu mchu, w paprociach i w dywanie z szyszek.

Motyle, mokre od rosy i skrzące się w słońcu pajęczyny, dzięcioły, dwie sarny a nad głową kilkanaście samolotów co odczytuję jako dobrą podróżniczą wróżbę.

Jak to dobrze, że zabrałam ze sobą aparat.

Ostatnio czytam mało ale dzisiaj w lesie trochę ten niedosyt nadrobiłam. Mój osobisty poziom czytelnictwa spadł przerażająco nisko. Ratują mnie dojazdy do pracy a to codziennie jakieś jakieś 1,5 godziny, wliczając czekanie na pociąg, i ten czas zawsze spędzam z książką w ręku. Lepsze to niż nic. Wieczorami za to pochłania mnie "krzyżykowa" Wenecja, którą muszę skończyć do Świąt.

Powyżej moja dzisiejsza czytelnia. Cisza, spokój, niebieskie niebo i słońce każące przymykać oczy. To był piękny czas bo oprócz lektury zrobiłam sobie dwugodzinny spacer. Było mi tak błogo i tak szczęśliwie, że uśmiechałam się sama do siebie i do swoich pozytywnych myśli. Zbyt długo mnie w tym moim lesie nie było i dopiero dzisiaj zdałam sobie sprawę, jak bardzo tęskniłam...