Rowerem ku słońcu i zieleń na kolację.

 Jeśli chodzi o Picassa to naprawdę lubię gościa. Za fantazję, kolory i asymetrię. Picasso jest przykładem na to, że wykorzystując figury geometryczne można stworzyć dzieło sztuki i zostać okrzykniętym geniuszem i szaleńcem jednocześnie. Podobno po spacerach do lasu wracał do domu przejedzony zielenią. I tu się muszę z Pablem bardzo nie zgodzić. Ostatnio codziennie wieczorem chodzimy na leśne spacery a ja nie dość, że nie przejadam się zielenią to jeszcze wracam do domu z apetytem na więcej. Najwidoczniej stwierdzenie, że apetyt rośnie w miarę jedzenia może mieć zastosowanie nie tylko jeśli chodzi o kulinaria. Bo jak można się przejeść soczystą zielenią w kilkunastu najpiękniejszych odcieniach? Słońcem prześwitującym przez gałęzie, tworzącym grę świateł i sprawiającym, że niektóre drzewa zdają się być fluorescencyjne? W dodatku powietrze pachnie tak obłędnie że mam ochotę się zachłysnąć. Picasso naprawdę był szalony 😀.

Nasze wieczorne chwile w lesie to mój ulubiony moment dnia.

Po raz kolejny posprzątałam na balkonie i mam nadzieję, że teraz będą się nim mogła cieszyć przynajmniej do późnej jesieni. Otworzyliśmy sezon na kolacje na balkonie i weekendowe śniadania, ja to zresztą otworzyłam sezon na balkonowe wszystko a balkon to miejsce gdzie spędzam ostatnio najwięcej czasu. Przeciągnęłam nawet sobie przez okno z kuchni małą lampkę i mogę czytać na balkonie nawet gdy się ściemni i jak dla mnie to już naprawdę wyżyny balkonowego luksusu. Moje tegoroczne literackie odkrycie to Jakub Małecki dzięki któremu odzyskałam wiarę w polską literaturę współczesną. Lubię Jakuba za styl i to co pragnie przekazać w swoich książkach. Dawkuję sobie Jego dzieła w przerwach czytając reportaże, kryminały i thrillery psychologiczne. Kiedyś lubiłam też ciekawe książki obyczajowe ale teraz o taką ciężko, wszystkie są dla mnie zbyt naiwne.

Intensywnie roweruję bo po zbyt długiej, spowodowanej pogodą przerwie, mam niespożyte pokłady energii do wypedałowania. Cały maj rower spędził w piwnicy. W grudniu rowerowałam prawie codziennie, dużo jeździłam w styczniu i lutym, sporo w marcu. Aż nagle przyszedł maj i swoją jesienną aurą pokrzyżował wszystkie moje rowerowe plany. Teraz nadrabiam ze zdwojoną przyjemnością.

Póki co z taką samą przyjemnością wróciłam do pracy. Cieszą mnie codzienne dojazdy a nawet pobudki ale pewnie to przez to, że poranki są jasne i słoneczne i naprawdę chce się żyć. Już dawno nie przebywałam wśród takiej ilości ludzi jednocześnie, ten powrót do cywilizacji cieszy mnie i ekscytuje. Po raz kolejny mam wrażenie, że wraca normalność ale nie będę się o tym rozpisywać zeby nie zapeszyć i nie usłyszeć odbijającego się echem po sercu napełnionym nadzieją złośliwego chichotu losu.

Życzę Wam pięknych dni!