Pokręcony grudzień.

 Takiego rowerowego grudnia to ja chyba nie pamiętam, tak samo jak trwającego nieprzerwanie od marca sezonu rowerowego. Mam postanowienie żeby na tych moich dwóch kołach zatoczyć koło i dojechać do marca, nie zostało przecież zbyt dużo czasu. Nie dość, że miałam więcej czasu niż normalnie o tej porze roku to jeszcze pogoda zwariowała i codziennie sprzyjała przejażdżkom. Nie miałam praktycznie żadnych wymówek żeby rower kurzył się w piwnicy czekając na wiosnę.

Rowerowałam z niebywałą przyjemnością a fakt, że mamy grudzień działał na mnie niczym napęd na cztery koła. Wielokrotnie towarzyszyło mi obłędnie niebieskie niebo a słońce przyjemnie grzało w twarz. I nie wiem czy to za sprawą słońca czy odpowiedniego ubrania ale w całym tym grudniowym rowerowym szale zmarzłam tylko raz.

W miejscu tej kałuży na zdjęciu poniżej normalnie znajduje się jeziorko, z wyspą na środku. Suche lato, jesień i początki zimy sprawiły, że miejsce całkowicie zmieniło swój wygląd a dno jeziora stało się miejscem spacerów.

Niektóre z tych zdjęć zrobiłam 18 grudnia ale sami powiedzcie, czy to nie wygląda jak wiosna albo ewentualnie wczesna jesień? Czasami po powrocie z przejażdżki miałam ochotę wyciągnąć z szafy letnie ciuchy. Aczkolwiek bez odpowiedniej kurtki, czapki i rękawiczek to teraz z domu ani rusz.

Co prawda zdarzały się również ponure i ciemne od samego rana dni ale do tego wpisu postanowiłam wybrać tylko te przyjemniejsze dla oka kadry. Szare dni jakoś niespecjalnie nastrajają mnie na robienie zdjęć, poza tym grudniowa szaruga to normalka i nie ma się czym chwalić. To właśnie te piękne i słoneczne, chociaż chłodne dni zasługują na docenienie i uwagę.

Jak już wspomniałam nie zawsze było słonecznie, ciepło i sucho. Opady deszczu wielokrotnie zmuszały mnie do zmiany trasy, w poopadowe dni wybierałam asfaltowe, profesjonalne ścieżki rowerowe którymi w sezonie jeżdżę rzadko, najczęściej kiedy muszę jedynie dotrzeć szybko w jakieś miejsce. W lesie było takie błoto, że za każdym razem grzęzłam po szprychy a do domu wracałam ubłocona aż po pompon czapki. A rower wymagał codziennej kąpieli co niekoniecznie mnie cieszyło.

Grudzień to był czas odkrywania nowych tras i przypominania sobie o tych już zapomnianych. Najczęściej wybieram leśnie i polne drogi bo po nich najlepiej mi się jeździ a i widoki najprzyjemniejsze. W minionym miesiącu pogoda wielokrotnie zmuszała mnie do poruszania się po asfalcie, bardzo często ścieżką rowerową stworzoną właśnie z myślą o takich jak ja. Doceniam to, że mam blisko do wielu takich tras a w dodatku część z nich jest świeżo po remoncie i mam wrażenie, że zamiast pedałowania unoszę się kilka centymetrów nad asfaltem. Ja śmigam, ja śmigam.

Liczę na intensywny początek roku, rowerowy rok rozpoczęłam 1 stycznia trzydziestoma kilometrami na dobry początek. Kilka dni temu niestety zdążyłam jedynie wyprowadzić rower z piwnicy bo tak się rozpadało, że zmuszona byłam wrócić do domu. Dobrze, że ta ulewa i wichura nie złapały mnie gdzieś po drodze bo nawet nie miałabym gdzie się schować. Dzisiaj za to pojeździłam i chociaż temperatura na minusie to endorfiny na plus i to wysoko na skali.

Fajnego tygodnia!