Lagerfeld w dresie i jednodniowa zima.

Podobno Karl Lagerfeld powiedział kiedyś, że ktoś kto się ubiera w spodnie od dresu stracił kontrolę nad własnym życiem. Nie chcę w takim razie wiedzieć co myślał o osobach, które do tych dresowych spodni zakładają jeszcze dresową bluzę. Albo duży i ciepły sweter. Albo, jeszcze gorzej, potrafią przebimbać cały dzień w piżamie. Chyba nigdy nie zrozumiem czym się kierują kreatorzy mody a powyższy cytat doskonale obrazuje jakie mam o niej pojęcie 😉. Bo co jest złego w wygodnych ciuchach? Trudno, żebym do siedzenia w domu prasowała bluzki i pastowała buty, nie jestem od Carringtonów. Mam nadzieję, że nikt z tutaj zaglądających o takie ekscesy mnie nie podejrzewa. Nie od dzisiaj wiadomo, że w wygodnych ciuchach najwygodniej, oprócz współdomownika nie zobaczy mnie przecież nikt, a ściany mają jedynie uszy, oczu o ile mi wiadomo nie.

W brzydką pogodę motywację do wyjścia z domu mam żadną, znikome też ku temu wyjściu potrzeby. No ale jak już wychodzę to albo robię około 40 km na rowerze albo, tak jak owego zimowego dnia, prawie 19 kilometrów spacerując. Ledwo wyszłam z domu zobaczyłam sarny chociaż to one dojrzały mnie pierwsze. Na zdjęciu mam tylko jedną ale były trzy, nie chciałam ich spłoszyć aparatem. Zawsze się boję, że one myślą iż będę strzelać i wolę patrzeć zamiast robić zdjęcia.

Mam to szczęście, że pamiętam z dzieciństwa zimy z prawdziwego zdarzenia kiedy to biała pora roku była czymś oczywistym i chociaż zapewne każdego roku zaskakiwała nie tylko drogowców, to wszyscy wiedzieliśmy, że prędzej czy później będzie biało. Pamiętam magiczne spacery, przedzieranie się przez zaspy i to jak w ciszy miasta otulonego białym puchem słychać było jedynie jego skrzypienie pod butami.

Mam jeszcze jedno piękne wspomnienie śnieżnych zim...Śnieg na rzęsach. I chociaż ta tegoroczna zima jest daleka od tej, za jaką tęsknię najmocniej to kilka razy rzęsy mi ośnieżyła. I chociaż trwała praktycznie tylko jeden dzień to i tak mnie uszczęśliwiła. Padało w sumie trzy dni, momentami naprawdę mocno, ale co z tego skoro śnieg znikał w momencie kiedy spadał na ziemię.

Niestety kadry są dalekie od tych, które uszczęśliwiają mnie na Waszych blogach ale przecież trzeba się cieszyć tym co się ma a ostatnie miesiące pewnie doskonale nauczyły niejednego z nas cieszyć się byle czym. Zatem cieszyłam się tym spacerem i skromną zimą i uczciłam ten fakt spacerem. Żałuję tylko, że nie pomyślałam o tym, żeby zabrać ze sobą herbatę albo chociaż jakieś pieniądze na kupienie jej na wynos. Wychodząc z domu planowałam zrobić tylko małe kółko, spontanicznie jednak zmieniłam i plany, i trasę. Nie mogłam się zatrzymać.

Marzy mi się prawdziwa zima, taka ze śniegiem po uszy. Dużych wymagań nie mam bo jestem mała i uszy mam nisko. Mogłoby padać przez kilka dni bez przerwy i już byłabym zadowolona.

Na poniższym zdjęciu widać jak cudnie padało, niestety wszystko zniknęło jeszcze tego samego dnia. No ale książkę czytało się wspaniale mając za oknem taką naturalną firankę stworzoną z małych białych gwiazd.

Dobrze, że na ten spacer ubrałam kalosze bo w lesie zamiast śniegu było błoto. Wróciłam utytłana od kolana ( mam nadzieję, że zwróciliście uwagę na zastosowany rym ) bo do kolan kryły mnie gumowe buty. Ciekawe jaką opinię wystawiłby mi ś.p. Karl Lagerfeld, bo nie dość, że miałam na sobie kalosze to jeszcze, tak tak, dobrze zgadliście, dres. Co prawda kalosze nie byle jakie, bo ładne i kolorowe, nawet na etykiecie miały napisane "un toque francés". A w moim wolnym tłumaczeniu znaczy to, że dodają stylu zarówno w pokrytej wrzosami Prowansji co w zabłoconych lasach pod Hamburgiem.

A wiecie, że wspomniany przeze mnie dzisiaj dwukrotnie Lagerfeld urodził się właśnie tu? Tzn. nie w lesie ale w Hamburgu. Może poczytam o tym trochę więcej i uda mi się znaleźć w Hamburgu jakieś miejsca z nim związane. Może spacer jego śladami będzie wystarczającą motywacją żeby zdjąć dres.