Jakie jest Siem Reap.

Nie pamiętam już jak sobie wyobrażałam Siem Reap, główny ośrodek turystyczny Kambodży, ale istnieje prawdopodobieństwo, że trochę inaczej. Miałam oczywiście świadomość, że żadne drapacze chmur, dwupasmowe ulice albo wielkie centra handlowe nie wchodzą w grę ale i tak Siem Reap zdumiewał mnie każdego dnia. Dla turystów przyjeżdżających do Angkor Wat, Siem Reap to główna baza wypadowa bo tutaj zatrzymują się wszyscy odwiedzający ten największy na świecie kompleks świątynny. Myślę jednak, że gdyby nie Angkor pewnie nikt by tu nie zaglądał.

Siem Reap w niczym nie przypomina znanych mi ośrodków turystycznych a kiedy przeczytałam, że mieszka tutaj ponad 180.000 osób to byłam zdumiona. Posiada za to bazę noclegową będącą w stanie dać sobie radę z napływem turystów a zatrzymać można się albo w hostelach albo w ekskluzywnych hotelach z basenami, saunami i SPA. W architekturze miasta przeważają hotele i hostele właśnie, bary, restauracje i puby, wypożyczalnie skuterów i rowerów, biura podróży, sklepy z pamiątkami, banki, kantory wymiany walut oraz salony masażu. Trendy w mieście wyznaczają turyści z całego świata i to dla nich powstała cała ta infrastuktura. Życie miasta kręci się wokół przyjezdnych i w głównej mierze dzięki nim bo to turystyka jest głównym źródłem utrzymania mieszkańców Siem Reap.

Samo miasto przypomina mi raczej większą wieś, pomijając ścisłe centrum gdzie panuje tłok a samochody, skutery i tuk tuki płyną nieprzerwanym i chaotycznym rytmem a chaos ten widać najlepiej na skrzyżowaniach. Większość ulic żyje rytmem wyznaczanym przez pory posiłków - ulice i restauracje zapełniają się w czasie śniadań, obiadów i kolacji przy czym największy tłok panuje wieczorami - jest wtedy głośno i ciasno, na ulicach otwierają się kramy z jedzeniem a w uszach dudnią kambodżańskie hity na zmianę z Iglesiasem i Luisem Fonsi.

Główne atrakcje turystyczne miasta to Pałac Królewski ( niedostępny dla turystów ), Muzeum Narodowe Angkor, Dzielnica Francuska, Centrum Khmerskiej Ceramiki i Sztuk Pięknych, Muzeum Wojny w Kambodży oraz Farmia Jedwabiu. Nic jednak nie jest w stanie konkurować z Angkor Wat i zdecydowana większość turystów ogranicza pobyt w mieście do zwiedzania tego największego i najbardziej znanego kompleksu świątynnego a w Siem Reap tylko je i śpi.

My spędziliśmy w Siem Reap wystarczająco dużo czasu żeby zobaczyć wszystko warte zobaczenia, niestety tylko z zewnątrz bo obchody kambodżańskiego Nowego Roku sprawiły, że wszystko żyło swoim życiem i ciężko było zdobyć wiarygodne informacje o godzinach otwarcia. Udało nam się wejść do kilku świątyń, pojechaliśmy też na Farmę Jedwabiu i uprawę kwiatów lotosu.

Siem Reap odżywa w nocy również dzięki nocnemu targowisku ale to temat na osobny wpis. Po całodziennym zwiedzaniu turyści wracają do miasta aby zapełnić restauracje i kramy. Dużo sklepów z pamiątkami jest nieczynna w ciągu dnia bo brak turystów skutecznie pozbawia złudzeń na warty pracy utarg. Pod nocnym niebem Siem Reap rozbrzmiewa zachęcaniem do kupna, naciągactwem, oferowaniem rzekomo najlepszych cen i targowaniem się.

Byłam zaskoczona, że mnóstwo ulic w ścisłym centrum to po prostu ubity dukt. Asfaltowe były główne ulice i największe skrzyżowania, my mieszkaliśmy w centrum na ulicy równoległej do jednej z głównych ulic i też zamiast asfaltu mieliśmy piach. W niczym nam to nie przeszkadzało aczkolwiek wymijanie kałuż po deszczu bywało problematyczne. Tak samo jak częsty brak chodników.

Siem Reap nie przypomina znanych turystycznych aglomeracji. W ciągu dnia jest pusto i sennie bo wszyscy przyjezdni zwiedzają Angkor albo jeżdżą po okolicy, jest spokojnie i cicho. Za to wieczorem i nocą miasto zmienia się nie do poznania a gwar, harmider i tłok pozwalają zobaczyć inną stronę miasta i masowej turystyki. Siem Reap rozbrzmiewa wtedy językami z całego świata, muzyką i oślepia kolorowymi światłami. Nie wiem czy to za sprawą znajdujących się w pobliżu świątyń ale na całe szczęście nia ma tutaj pijanych Anglików i Niemców z trudem utrzymujących się na nogach a rozrywkowość utrzymuje się na przyzwoitym poziomie.

Podczas jednego ze spacerów po mieście, a chodziliśmy sporo, natknęliśmy się na jakąś religijną uroczystość. Nie mogłam oderwać wzroku od pięknych bukietów utworzonych z kwiatów lotosu, które mieszkańcy ofiarowali czczonym bóstwom.

Nocne życie miasta wygląda tak jak poniżej, zdjęcie zrobiłam wczesną porą zanim zrobił się taki tłok, że robienie zdjęć nie miało najmniejszego sensu.

Wrócę jeszcze do Siem Reap bo podczas jednego ze spontanicznych spacerów do nieznanej części miasta udało mi się dotrzeć do świątyni i cmentarza dla mnichów buddyjskich. Byłam tam jedyną turystką ale mnisi, pomimo moich obaw, na moją wizytę zareagowali bardzo sympatycznie. A kiedy stałam przy bramie i się zastanawiałam czy mogę wejść czy nie, to jeden z mnichów podszedł i zaprosił do środka. W ten sposób przeniosłam się na chwilę w świat buddyjskiej duchowości a możliwość obserwowania mnichów podczas tak przyziemnych spraw jak sprzątanie czy praca w ogrodzie to jedne z najbardziej niecodziennych wspomnień.