Niekończąca się opowieść o Granadzie.

To miał być wyjazd sportowo-turystyczny , a że przy okazji był wyjazdem okołoweekendowym, jeden dzień przeznaczyliśmy na narty a jeden na zwiedzanie. Sprawiedliwie. To miał być mój debiut w roli narciarza, na który cieszyłam się niezmiernie. Miałam co prawda narciarskie epizody jako dziecko kiedy to na moich czerwonych nartach zjeżdżałam z gdyńskich pagórków. Później mi przeszło i "przerzuciłam" się na łyżwiarstwo, do którego miłość została mi do dziś i któremu po dziś dzień oddaję się z taką samą radością.

Sierra Nevada to hiszpański narciarski raj i pomimo tego, że powyższe zdjęcie raczej na to nie wskazuje, był śnieg. Nie posiadam dowodu rzeczowego w postaci zdjęć czemu winna była moja radość i ekscytacja związana z powrotem do narciarstwa. Nie było czasu na fotograficzną dokumentację. Musicie mi uwierzyć że był i śnieg i dużo radości i frajdy. Może i nie zostanę mistrzynią narciarstwa ale za to do perfekcji opanowałam sztukę hamowania. Jeśli nie próbowaliście nigdy hamować przewracając się w zaspę na poboczu to ominęło Was wiele...Dawno się tak nie uśmiałam. Szkoda tylko, że podnoszenie się było trochę skomplikowane ( przez narty ) i wymagało pomocy osób trzecich. Jak teraz sobie wspominam tamten weekend to nie wiem, czy tak mi się spodobały te narty czy raczej chodziło o te zaspy...No ale miałam ubaw po pachy ale trochę też byłam dumna z tego, że coś mi po tych dziecięcych czerwonych nartach zostało jeszcze, a lat minęło sporo.

Alhambry nie można pomylić z niczym innym. Byłam w środku już dwa razy więc na razie wystarczy. Co nie znaczy, że nie poszłabym i trzeci raz, i czwarty nawet, gdybym tylko miała więcej czasu.

Andaluzyjskie bary tapas to zawsze dobre rozwiązanie aby zaspokoić głód. Tutaj ma swoje pole do popisu mój apetyt i kolejna porażka dotycząca fotografowania jedzenia. Bo albo jestem tak głodna, że najpierw jem, albo się krępuję wyciągnąć aparat bo to nie wypada, ludzie patrzą itp. Gdybym była odważniejsza to z fajnych miejsc gdzie i co jadłam ( nie tylko w Granadzie ) mógłby powstać pyszny ( a co najważniejsze nietuczący ) wpis.

Do Granady dojechaliśmy w piątek wieczorem i po ulokowaniu się w hostelu poszliśmy na spacer i kolację. Granada prezentuje się pięknie również o zmierzchu. Wieczorem ma jeszcze więcej klimatu zwłaszcza wśród uliczek pachnących kuskusem i miętową herbatą.

W Granadzie wyraźnie widać wpływy Maurów na ten hiszpański region. Mam fajne wspomnienia z Maroka i uważam, że to jeden z najciekawszych i najładniejszych krajów, w których byłam. Może dlatego tak bardzo podobają mi się marokańskie akcenty w Granadzie. Wśród miast partnerskich Granady są dwa z Maroka - Tetuan i Marrakesz. W późnym średniowieczu Granada była centrum ostatniego państwa muzułmańskiego na Półwyspie Iberyjskim.

To naprawdę fajne doznanie chodzić po śniegu a chwilę później spacerować po skąpanych w słońcu uliczkach, nad głową mając błękit i pomarańcze na drzewach.

Niedzielny poranek był cichy, spokojny i leniwy. Jak człowiek wita dzień herbatą z widokiem na Alhambrę to już wiadomo, że będzie fajnie.

Zwiedzanie Granady, a zwłaszcza jej najstarszej części, to spacer raz w górę raz w dół. Ale nawet "pod górkę" nie męczy jak się spaceruje w cieniu rzucanym przez bielone domy z parapetami i balkonami pełnymi roślin w kolorowych glinianych donicach.

Byłam w Granadzie cztery razy i podczas każdego pobytu nie żałowałam czasu ani sił aby przejść miasto wzdłuż i wszerz. I pomimo tego, że niektóre miejsca i ulice dokonale zapadły mi w pamięć, każda kolejna wizyta pozwala odkryć coś nowego. I za każdym razem jestem wielce zaskoczona jak to możliwe, że wcześniej to przeoczyłam, skoro byłam wszędzie chyba...Wiem, wiem...jest mnóstwo miejsc których nigdy nie odkryjemy do końca i Granada jest po prostu jednym z nich. Dobrze tylko, że wraz z odkrywaniem nowych miejsc w miejscu wydawałoby się dobrze znanym nie ubywa radości z odkrywania ich.

Granada jest przesiąknięta andaluzyjskim klimatem, który widać i czuć na każdym kroku. To jedno z najważniejszych miast regionu i stolica prowincji więc w sumie nie może być inaczej.

Spacerowaliśmy niespiesznie bo w miastach takich jak Granada pośpiech jest największym przewinieniem. To duży komfort i przyjemność iść bez celu ze świadomością, że można sobie przystanąć gdzie się chce, przycupnąć na chwilę, zdjęć zrobić dwieście, kota pogłaskać i psa, wina się napić, ulicznych grajków posłuchać.

A na koniec Modlitwa Psa na jednym z domów:

O Panie wszystkich stworzeń spraw, aby człowiek, mój pan, był tak wierny innym ludziom, jak ja jestem wierny jemu.
Spraw aby kochał swoją rodzinę i swoje dzieci tak jak ja ich kocham i uczyń, żeby szczerze przechowywał ( chronił ) dobra, którymi go obdarzyłeś, tak jak ja to robię.
Daj mu Panie skłonność do łatwego i spontanicznego uśmiechania się, tak jak łatwe i spontaniczne jest moje merdanie ogonem. Zachowaj w nim moją młodość serca i moje radosne myśli.
O Panie wszystkich stworzeń, tak samo jak ja jestem zawsze prawdziwym psem spraw, aby mój pan był zawsze prawdziwym człowiekiem i zbierał moje "odpadki" z ulicy :).

Amen.