Paryż. Prolog.

W pierwszej chwili Paryż mnie przeraził. Zdaję sobie sprawę, że rzadko które blogowe wpisy tak się zaczynają, a już na pewno nie moje. Z fabrycznie wbudowanym zachwytem nad światem i niegasnącym ( przeważnie ) dostrzeganiem we wszystkim jedynie zalet i widzeniu dobra, spotkanie z Paryżem w ostatni wieczór 2017 roku doprowadziło mnie prawie do łez.

 Ostatnia wizyta w Paryżu była moją trzecią, przy czym dwie poprzednie były to jednodniowe epizody. Wakacyjny Paryż, ciepły i słoneczny, utkwił mi w pamięci jako przepiękne i zachwycające miasto. I pozostawił niedosyt. Wiedziałam, że kiedyś pojadę tam na dłużej żeby mieć czas na wszystko to, na co zabrakło czasu poprzednim razem.

Paryża w sylwestrową noc nie polecam nikomu. Już nawet nie chodzi o to, że w ogóle nie czuło się podniosłej atmosfery zmiany daty, na niebie nie pojawiły się żadne fajerwerki a mała ( 200 ml ) butelka szampana kosztowała "pod wieżą" 14 euro. Wiem, że wiele z Was pomyśli, iż sylwester w Paryżu to raczej kiepski pomysł patrząc na to, co dzieje się we Francji. I mało bezpieczny. Ja się jednak nie bałam i w ogóle nie myślałam o tym, że coś się wydarzy. I rzecz jasna się nie wydarzyło. Nie byłam jednak przygotowana na oblicze Paryża, którego nie znałam i się nie spodziewałam. Pomimo tego, że praktycznie nie oglądam tv staram się być z europejską polityką na bieżąco. Niemniej jednak ilość uchodźców w Paryżu przechodzi ludzkie pojęcie. I niestety chyba wszyscy z nich chcieli powitać Nowy Rok przy symbolu miasta. Francuzów nie było w ogóle bo zapewne doskonale wiedzą jak się sprawy mają w tę wyjątkową noc. Scenerię tworzył tłum uchodzców płci męskiej maszerujący w wielkich grupach. Może i nie mieli złych zamiarów ale siali strach. I potrafili spojrzeć tak, że człowiek natychmiast odwracał wzrok. Kiedy zostałam potrącona przez jednego z nich tak, że prawie upuściłam aparat, oddałam pchnięcie. Tego wzroku nie zapomnę nigdy. Podobnie jak niemych spojrzeń między nami, turystami, z których każde zawierało smutek, zdumienie i szok. I pomimo tego, że kolejne dni były zdecydowanie weselsze to do hotelu wróciliśmy z myślą, że może by jednak kupić bilety na najbliższy powrotny lot. Nasz noworoczny spacer to uskakiwanie przed groźnie wyglądającym tłumem czującym się jak władcy świata.

Jeszcze nigdy na żadnym wyjeździe nie pomyślałam o tym, żeby szybciej wrócić do domu...

Nie wiem, w którą stronę zmierza Francja, i chyba wiedzieć nie chcę. Jestem natomiast przekonana, że w niedługim czasie z atmosfery Paryża, która tak zachwyca i przyciąga cały świat, zostanie niewiele.

Na szczęście kolejne dni były zdecydowanie lepsze a my spokojniejsi na duchu, bo Paryż zapełnili turyści a ci, których spotykać nie chcieliśmy nie pokazywali się zbyt często. Ochłonęliśmy po pierwszej nocy i postanowiliśmy dać szansę miastu, które tak cudownie wspominałam.

Rytm naszych spacerów wyznaczał deszcz który padał codziennie. Dobrze, że tylko chwilami bo chyba naprawdę wrócilibyśmy do domu. Przed deszczem chroniliśmy się w kawiarniach bo herbata i coś słodkiego to zawsze jest fajne remedium na niepogodę. Najczęściej wyjeżdżam wiosną i latem więc częściej zmagam się z upałem i szukam cienia niż rozważam kupno parasola. Co prawda zabrałam ze sobą dwie książki w razie niesprzyjających warunków pogodowych a gdyby faktycznie ciągle lało to kto wie, może zostałabym fanką włóczenia się po muzeach.

Niemniej jednak cieszę się, że tylko czasami padało.

Wieżę Eiffle'a z powodu silnego wiatru zamknęli w dniu kiedy chcieliśmy na nią wejść a który był ostatnim dniem naszego pobytu w Paryżu. Nawet nie było nam smutno z tego powodu.

Każdy kolejny dzień dawał mi milion okazji do polubienia Paryża i odnalezienia klimatu, który tak polubiłam i zapamiętałam z wcześniejszych wizyt. Wiem, że latem wszystko wygląda inaczej i wydaje się ładniejsze. Kiedy jest szaro i mokro raczej ciężko skakać z radości, ja jednak skakałam jak tylko zaczęłam czuć magię paryskiej stolicy. I bardzo mi ulżyło kiedy na nowo polubiłam Paryż. W przeciwnym wypadku byłby to pierwszy mój wyjazd, z którego wróciłabym rozczarowana, smutna i zła. Takie doświadczenie zawsze boli.

Na przekór pogodzie udało nam się zrealizować prawie wszystko co sobie zaplanowaliśmy. Ja w sumie przede wszystkim cieszyłam się, że będę miała czas poobserwować ludzi i ich paryską codzienność, co bardzo lubię a na co nie miałam czasu podczas dwóch poprzednich jednodniowych wizyt.

Ostatni z paryskich dni był zdecydowanie najfajniejszy. Po padającym kilka razy deszczu pokazywało się słońce i niebieskie niebo. I tak przez cały dzień. Montmartre "uratował" nasze wrażenia z Paryża i dobrze się stało, że zostawiliśmy to sobie na ostatni dzień.

I Luwr. Ostatnia z atrakcji. Na pożegnanie z Francją i Paryżem. Nie miałam w planach, poszliśmy spontaniczne, z marszu. I dobrze się stało.