Zamek wojskowy La Azohia - Mazarron

Dzisiaj o jakąś sensowną treść będzie trudno bo ja nawet sama dokładnie nie wiem gdzie byłam. Wydaje mi się, że dobrze znam region w którym mieszkam i nawet jeśli są miejsca, gdzie jeszcze nie dotarłam to wiem o ich istnieniu z lokalnej telewizji, z internetu lub ze zdjęć znajomych.

O istnieniu tego zamku nie miałam bladego pojęcia, podobnie jak większość znajomych. Dotarliśmy tam dzięki rodzinie jednego z kolegów, która przyjechała z Litwy na urlop wyposażona w przewodniki i wydruki z internetu. Niesamowite, że potrzeba było znajomych z końca Europy żeby nam pokazali to co mamy tak blisko.

Dopiero po powrocie do domu zaczęłam szukać informacji, aczkolwiek ich ilość i treść nie wzbogacają wiedzy tak jak bym chciała. Wiem tylko tyle, że byliśmy między Mazarron a Cartageną, w miejscowości La Azohia, do której dotarliśmy wąską i krętą drogą prowadzącą wzdłuż wybrzeża. Po drodze nie zauważyłam żadnej tablicy informacyjnej ani znaku mogącego ułatwić dojazd - no ale może byłam za bardzo przejęta widokami.

Byliśmy zgodni co do tego, że zamek - pomimo tego, że kiedyś należał do wojska - jest mało militarny. I gdyby dodać mu trochę kolorytu mógłby być scenerią do bajki Walta Disney'a. Z jednej z wież nieszczęśliwie zakochana księżniczka, uwięziona tam przez ojca, mogłaby się rzucić prosto w morskie fale :). Ciężko mi uwierzyć, że kiedyś przebywali tam wojskowi "twardziele" w mundurach a te kamienne romantyczne mury były scenerią ich służby Królestwu Hiszpanii.

Zamek mógłby być scenerią do bajki a i sama sceneria jest bajkowa. Znajduje się na końcu klifu z trzech stron otoczonego obłędnie błękitną woda sięgającą aż po horyzont, gdzie zlewa się z równie obłędnie niebieskim niebem. Wzdłuż wybrzeża miliony ludzkich stóp wydeptały siatkę ścieżek będących gwarancją udanej wędrówki, z pięknymi widokami w tle.

Zamek jest niewielki i myślę, że wystarczy mniej niż godzina żeby nacieszyć się widokami i porobić zdjęcia. Wewnątrz zamku nie ma praktycznie nic, pomijając puste pomieszczenia ze śladami jego wojskowego przeznaczenia. Z tego co zauważyłam większość spotkanych tam osób prosto z zamku wyruszała w drogę jedną ze ścieżek i to właśnie wędrówka była głównym celem pobytu, a zamek punktem po drodze. Albo startem.

W naszym przypadku zamek też był tylko jednym z punktów. Od niego zaczęliśmy intensywny dzień, który skończył się grillem, grzesznymi ilościami piñacolady oraz przywiezionym z Litwy trunkiem którego degustację zakończyłam po pierwszym toaście. Zdecydowanie bardziej wolę połączenie kokosu z ananasem :).