Kolorowa Blanca.

Wydawać by się mogło, że Blanca otrzymała swoją nazwę z przekory. To małe ale urokliwe miasteczko jest pełne kolorów i tęczowych detali a biały jest ostatnim kolorem o jakim myślimy spacerując wąskimi uliczkami.

O pięknym położeniu miasteczka pisałam już w tym poście. Ale sama Blanca zachwyca równie mocno co okoliczności przyrody, w których jest usytuowana. Można spędzić tam dzień łącząc podziwianie przyrody z obserwacją codziennego - moim zdaniem spokojnego - życia mieszkańców.

Nie sądzę, żeby turyści tłumnie odwiedzali Blancę. Patrząc na to, jak często byłam zaczepiana, pozdrawiana, pytana skąd jestem i obsypywana informacjami z życia miasteczka i jego mieszkańców, mogę wnioskować, że obcokrajowcy nie docierają tu zbyt często. A szkoda, bo pomimo tego, że nie ma tam żadnych zabytków ani atrakcji powodujących szybsze bicie serca, Blanca zachwyca swoją zwykłością i spokojnym rytmem w jakim żyją jej mieszkańcy.

To jedno z takich miasteczek, gdzie wszyscy się znają, w wielu domach drzwi były pootwierane na oścież, mieszkańcy dbają o otoczenie w którym żyją i sprawiedliwie dzielą się podlewaniem kwiatów na zatopionych w roślinności uliczkach.

Na próżno szukać w Blance arcydzieł architektury i imponujących budynków - nie licząc kościoła i ruin małego zamku. W Blance zachwyca spokój i senny klimat małego miasteczka a tym, co przykuwa uwagę są wąskie uliczki i kolorowe fasady domów. I tak jak już wspomniałam na uwagę zasługuje położenie miasteczka - otoczona górami, dolinami, gajami pomarańczowymi i migdałowymi oraz przewiązana wstęgą rzeki Segura Blanca ujmuje swoją zwykłością.

Nad głową powiewa pranie, ptaki dają popisowe koncerty w zawieszonych nad drzwiami klatkach, krzyki bawiących się dzieci odbijają się echem od ścian a mieszkańcy siedzą na krzesełkach przed domem i dyskutują o tych bardziej i mniej ważnych sprawach.

Miasteczko pełne jest murali i ściennych malowideł umieszczonych w najmniej spodziewanych miejscach. Uwierzcie mi, że niektóre z nich zyskały dzięki tym rysunkom całkiem nowe i lepsze oblicze. Ruiny opuszczonego domu wyglądają całkiem inaczej kiedy wygrzewa się na nich namalowany kot :).

Jest nawet wśród tych murali nasz rodzimy akcent - ten stwór po prawej stronie na dole to dzieło Anny Rogowicz. Byłam mile zaskoczona tym polskim akcentem w małym, hiszpańskim miasteczku. Ale lubię takie zaskoczenia.