Październikowo - rowerowo.

Pod względem eksploatacji roweru w październiku dużo się działo. Dwa kółka były środkiem transportu najczęściej przeze mnie używanym, co było miłą odmianą po ostatniej rowerowej przerwie, kiedy to omijałam rower szerokim łukiem - aczkolwiek w myślach towarzyszył mi cały czas :).

Sprzyjała pogoda, dopisywał humor i samopoczucie, a jeżeli zawodziła mnie któraś z rzeczy które przed chwilą wymieniłam to i tak wskakiwałam na rower aby sobie wypedałować pierwiastki szczęścia.

Jeździłam przez wioski, miasteczka i miasta, po ścieżkach rowerowych, mostach i wąskich klimatycznych uliczkach. Pobiłam osobisty rekord kilometrów przebytych podczas jednego dnia ( tzn. w ciągu czterech godzin ) i chcąc dotrzymać kroku profesjonalnym rowerzystom - rekord prędkości ( ale nie trwało to długo :) ).

Zmieniały się krajobrazy, zmieniała się pogoda. Jedyne co się nie zmieniało to radość z jaką wskakiwałam na rower. Udało mi się odkryć kilka fajnych ścieżek i nowych zakątków, które tylko rozbudziły mój apetyt na więcej. Czasem bywało tak fajnie, że nie miałam ochoty na powrót do domu i gdyby nie fakt, że czeka mnie droga powrotna, to mogłabym tak jechać w nieznane bez końca.

Już dawno nie miałam tak obfitego w rowerowanie miesiąca. Szukanie wymówek na to, żeby jednak nie iść na rower - bo za ciepło, bo wiatr, bo ciemne chmury, bo mi się nie chce, bo wolę sobie z książką poleżeć - ustąpiły miejsca szukaniu wszystkich "za" żeby jednak iść - bo pogoda fajna, bo mam nadmiar energii, bo kalorie, a książkę zawsze mogę zabrać ze sobą i poczytać gdzieś po drodze w fajnym miejscu.

Bywało cicho i spokojnie, bywało tłoczno i gwarnie, w kierunku dobrze mi znanym ale też po prostu przed siebie, kiedy to skręcałam w nieznane a nadzieja, że dotrę w fajne miejsce okazywała się silniejsza niż obawa przed tym, że się zgubię.

Świat widziany z perspektywy dwóch kółek ma całkiem inny wymiar.