Caminando por la vida.

Valle de Ricote to miejsce, w którym zakochuję się bez pamięci podczas każdej tam wizyty. I za każdym razem wracam zaskoczona ogromem pięknych miejsc do których można dotrzeć nie tylko szlakami turystycznymi ale też najzwyklejszymi ścieżkami wytyczonymi śladami innych stóp...

Takie widoki przyciągają mnie jak magnes. Zawsze są obietnicą udanego spaceru i fajnie spędzonego czasu. Nie zdobywam szczytów, nie pobijam rekordów prędkości - samo stawianie nogi za nogą jest wielką przyjemnością. I swojego rodzaju mantrą nadającą wędrówce rytm.

Zwykłe chodzenie i patrzenie a radości tyle jak by co najmniej cuda się działy jakieś...

A może się dzieje...Cud codzienności.

Nawet takiej gadule jak ja szkoda było czasu i energii na komentowanie krajobrazu. Oddałam się niememu zachwytowi co u mnie jest zjawiskiem występującym nad wyraz rzadko. Ale może zacznę je praktykować...aczkolwiek wątpię, czy się uda :).

Nogi same nas niosły. I łapy. Ta z prawej to ja, z lewej koleżanka, a tą w środku znacie :)

Migdały prosto z drzewa - uczta nad ucztami. A takie ciepłe, prosto z patelni, z odrobiną oliwy i soli...mhm...palce lizać.

I wizyta na cmentarzu. Może to dziwne ale lubię je odwiedzać, zwłaszcza te takie małe i klimatyczne będące miejscem pochówku mieszkańców okolicznych wiosek. I jestem zdania, że prostota nagrobka wyraża więcej niż kosztowne monumenty...

Dzień się kończył, kończyło się na dzisiaj wędrowanie...