Plaża z sentymentem.

Najpiękniejsza w regionie. I chyba jedna z najpiękniejszych w całej Hiszpanii. W dodatku przywołuje wiele pięknych wspomnień bo jak już jedziemy na plażę to właśnie tam. Idealne miejsce zarówno na słodkie lenistwo jak i na spacery. Mała, kameralna, zawsze przyjeżdżają tylko fajni ludzie :). Nikt nie ma nic przeciwko psom - co dla nas jest wielką zaletą. 

Nikogo nie dziwi plażowanie nago. Czasem jednak nagie męskie ciała trochę mnie rozpraszają i nie mogę skupić się na książce - tak było ostatnio :). Przy Marcinie trochę się powstrzymuję :) ale jak jestem sama to cóż - czasem sobie zerkam to tu, to tam :).

Zachwyca mnie tam wszystko - kolor wody, okoliczne górki, rdzawy kolor skał...Aby dostać się na plażę trzeba zejść ścieżką w dół. I pierwsze spojrzenie z góry jest oszałamiające. I w moim przypadku nie traci na sile odkąd pojechałam tam pierwszy raz. Za każdym razem zachwycam się tak samo i czasami naprawdę dużo siły wkładam w to, żeby nie piszczeć i nie skakać z radości...

Plażowanie średnio lubię, gdzieś tak po kwadransie zaczynam marudzić, że nuda, że niewygodnie, że gorąco...Nie ma ze mną lekko. Ale na naszej plaży jest na mnie sposób - nieśpieszny spacer zawsze jest świetnym antidotum na moje marudzenie. No i woda - ciepła, spokojna i czysta.

Do tego stopnia ta mała plaża skradła nasze serca że mówimy na nią "nasza". I jak na nią jedziemy to mówimy że jedziemy do siebie. A co! Kto biednemu zabroni bogato żyć :). A świadomość, że mamy swoją plażę ( to nic, że dzielimy ją z innymi osobami, którzy być może też tak o niej myślą ) naprawdę jest budująca :).

Widok na morze z góry zawsze wywołuje we mnie chęć wykonania skoku do wody. Tylko nie jestem do końca przekonana czy udałoby mi się dopłynąć do plaży o własnych siłach :)

Niedawno znowu tam byłam i zachwycałam się jak zawsze. Podziwiałam krajobraz z wypiekami na twarzy i ukłony składałam w stronę Matki Natury.

Niezmiennie się zachwycam.