Mojacar i nuda :)

  Nie jestem fanką rutyny i wiedzą o tym wszyscy, którzy mnie znają. Fajnie, jak pewne rzeczy i sprawy toczą się swoim niezmiennym torem i są uporządkowane - wtedy jakoś tak na duszy bezpieczniej i spokojniej. Niemniej jednak bardzo często najzwyczajniej w świecie rutyna kojarzy mi się z nudą - a tej mówię zdecydowane NIE - i to zarówno w życiu, jak i w podróżowaniu. Staram się nie spędzać wakacji w tych samych miejscach, chociaż czasami los decyduje za mnie i po raz kolejny "ląduję" w Barcelonie lub w Londynie. Zawsze staram się z tych okazji korzystać bo:

1) niewykorzystane okazje pałają rządzą zemsty - nie raz i nie dwa się o tym przekonałam :)

2) jest mnóstwo osób, które chciałyby chociaż raz w życiu spojrzeć na panoramę Barcelony z kolorowej ławki w Parku Guell albo o five o'clock wypić earl grey'a z widokiem na London Eye - ja miałam kilka takich okazji i z każdej starałam się skorzystać mając na uwadze fakt, że może już więcej takowa się nie powtórzy.

  Jest jednak coś, co zawsze przykuwa moją uwagę, a mianowicie "białe miasteczka".

  Na przełamanie bieli...

  W basenie Morza Śródziemnego takich mnóstwo. Niby wszystkie takie same - białe domki, wąskie uliczki a kolorytu dodają kolorowe drzwi, okiennice i kwiaty. To jednak zawsze po zaszyciu się w ulicznym labiryncie uda się znaleźć coś, czego w innych białych miasteczkach nie było.

  Słyszę ciszę...

  Tego dnia zajechaliśmy do Mojacar bo było "po drodze". Celem naszego wyjazdu była plaża nudystów ( a co! ), ale gdy tylko na tle gór zamajaczyły białe zabudowania zapadła szybka decyzja - jedziemy tam na chwilę na rekonesans.

  Poniżej Urząd, tzn. Urzędzik Miasta. Nawet biurokracja wydaje się przyjazna :)

  Nawet droga pod górkę jest przyjemnością, kiedy po bokach białe domki a nad głową błękit.

  Atmosfera w takim miasteczku jest senna i błoga. Nie mam tu na myśli takich, w których jest tłoczno od turystów. Bo najbardziej uwielbiam te mniejsze, trochę jakby pominięte na turystycznych mapach, gdzie mieszkańcy siedzą przed domem i chętnie się wdadzą w pogawędkę, gdzie można pomóc w bieleniu ścian ( to o mnie, to o mnie!) i gdzie mam wrażenie, że ludzie wiodą życie spokojne i bezproblemowe - co od razu nasuwa mi na myśl, żeby tam zostać na zawsze...

  A wracając jeszcze do wracania :)...nie powiem, że nie byłoby mi miło wracać do pewnych miejsc tak często jak bym chciała. Jednak zawsze wtedy gdy ogarnie mnie taka chęć i tęsknota spoglądam sobie na mapę świata i na listę miejsc, gdzie chciałabym dotrzeć (do której zdecydowanie więcej dopisuję, niż odhaczam ) - a wtedy chęć powrotu przegrywa z chęcią postawienia stóp tam, gdzie mnie jeszcze nie było.

  Na plażę nudystów też dotarliśmy - ale z przyczyn oczywistych fotograficznej relacji nie będzie :). Napiszę tylko, że było cudnie. Zwłaszcza w wodzie!