Natchniona wspomnieniami.

    Jest takie miejsce gdzie zwracano się do mnie madam tak często, że po pewnym czasie na zwykłe Monika przestałam reagować :). Gdzie uśmiechem można wyrazić wszystko i gdzie najszczerzej uśmiechają się Ci, którzy - jak mi się wydaje - niekoniecznie mają do tego najwięcej powodów. Gdzie uśmiech wchodzi w krew, bolą od niego policzki i gdzie miałam wrażenie, że gdyby nie uszy to bym sobie uśmiech owijała wokół głowy. Gdzie niebo bywa tak rozgwieżdżone, że miałam wrażenie że dla ani jednej najmniejszej nawet gwiazdy nie ma już miejsca. I gdzie gwiazdy czasami zdawały się być tak nisko, że wydawało mi się że gdy wyciągnę rękę to ich dotknę, i to bez stawania na palcach. Gdzie na jednej z wysp chodziłam 3 dni praktycznie boso a wspomnienie o "życiu w butach" było jakieś takie mało realne. Gdzie jedzenie smakuje tak iż myślałam, że pęknę z przejedzenia a i tak dalej jadłam, bo apetyt rósł mi w miarę jedzenia, a co za tym idzie rósł i brzuch :). Gdzie można popłynąć "na gapę" łódką komunikacji miejskiej ( wiem wiem, wstyd, ale doceńcie fakt, że się przyznałam :) ) a później mieć takie wyrzuty sumienia, że kolejny rejs odbyć trzymając w ręku dwa bilety. Gdzie mieszkałam w pokoju zamykanym na taką małą kłódkę od pamiętnika a i tak jak nigdy miałam pewność, że moje rzeczy są bezpieczne jak w sejfie. Gdzie przytulenie się do małego słonia dało mi tyle szczęścia, że mój M. powinien być zazdrosny :). I gdzie myśl o posiadaniu takiego na własność była tak realna - co do dziś mnie zdumiewa - jak fakt, że w Polsce czeka na mnie pies. W tych wyobrażeniach kąpiemy się razem ( ja i słoń ), ja mu myję uszy, on mi robi przysznic z trąby a po kąpieli huśtawkę. Gdzie mrożona kawa podawana w foliowym worku ze słomką wydawała się czymś najnormalniejszym na świecie. Gdzie zapach duriana - pomimo zapewnień - nie powalił mnie na kolana. Podzieliłam się z Tajlandią po równo - zostawiłam tam kawałek serca a Tajlandia dała mi na zawsze kawałek siebie, żebym mogła tę dziurę w sercu załatać. I były dni, kiedy myśl o pozostaniu tam na zawsze towarzyszyła mi jak cień i nie dała się odpędzić. Pozostaje mi jedynie mieć nadzieję, że jeśli chodzi o Tajlandię to nie powiedziałam jeszcze ostatniego słowa i przygoda będzie mieć swój ciąg dalszy.

                                   ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
  Powyższy tekst jest efektem bezsenności, za którą winię 2 litry earl greya wypitego wieczorem ( wiem, wiem, brzmi nierealnie ale jeśli chodzi o herbatę, to ja naprawdę potrafię :) ). Moje nieudolne próby odpłynięcia w niebyt skończyły się tym, że w mojej głowie - tak sam z siebie - układał się tekst. Zapisałam to wszystko w telefonie bo jakoś tak to fajnie brzmiało. Podejrzewam, że stan ten mógłby być nawet nazwany natchnieniem :). Rano, natchniona jeszcze, wysłałam to wszystko na konkurs do Ajki. Na zwycięstwo nie liczyłam bo nie mam szczęścia w takich sprawach ( tzn. nie wiem do końca, bo nie biorę udziału ) ale sam fakt, że biorę udział w konkursie też przyniósł mi frajdę.

  PS. Z ostatniej chwili: może z tym brakiem szczęścia w konkursach niekoniecznie jest tak jak napisałam. Wczoraj miałam okazję wziąć udział w pikniku rodzinnym, gdzie jedną z atrakcji był konkurs plastyczny. Razem z pięcioletnią córką kuzynki wzięłyśmy udział ( ja szkicowałam, Marysia kolorowała i też rysowała ), no i cóż...piszę do Was ja, zwyciężczyni :). Radość ze szczęścia Marysi podczas wręczania nagród i dyplomów - nie do opisania. I to jej późniejsze przytulanie i słowa, że fajnie, że mnie ma i że jesteśmy świetną ekipą. Przed ogłoszeniem wyników wzięła mnie za rękę i wyszeptała do ucha "obyśmy wygrały". Szczerze mówiąc ja na to nie liczyłam, bo widziałam ilość prac i ich wykonanie. No ale najwidoczniej dziecięcia wiara jest tym, czego mi przed ogłoszeniem wyników najbardziej brakowało...