Zanim wyjdzie słońce

 Runął właśnie mój misternie przygotowany plan kolejności wpisów. W Nowy Rok weszłam dynamicznie, niemal w podskokach, takim samym dziarskim krokiem wkroczyłam w blogowanie. Postanowiłam podejść do tematu trochę bardziej profesjonalnie i zarysowałam sobie plan kolejności publikowania wpisów, głównie po to, żeby nie zapomnieć co tam jeszcze mam w zanadrzu. Trzymanie się tego okazało się jednak bardziej skomplikowane niż mi się wydawało, bo "po drodze" wydarzyły się ciekawe wydarzenia, o których chciałabym wspomnieć w tym moim internetowym pamiętniku.

Nie zapominajmy, że mam jeszcze zaległe wpisy z Majorki, Alzacji i te ostatnie, z Danii w grudniu. Nie wiem kiedy ja się z tym uporam tym bardziej, że w niedalekiej perspektywie mamy wiosnę a to oznacza, że dużo będzie się działo. Dużo, ciekawie i w głównej mierze poza domem. Pierwszy zagraniczny wyjazd szykuje się już na początku marca.

Zanim jednak cofniemy się trochę do pięknej tegorocznej zimy mam pytanie? Czy Wam też słońce i niebieskie niebo dają takiego energetycznego kopa, że macie wrażenie unoszenia się nad ziemią? Ja tak mam dzisiaj. Umyłam okna, pranie się suszy na balkonie, wróciłam ze sklepu z pierwszymi w tym roku tulipanami a kiedy myłam okna ptaki śpiewały tak cudnie, że miałam ochotę przemeblować szafę i wyciągnąć ze schowka letnie ciuchy. Wszystko byłoby pięknie cudnie ale jakby nie było mamy luty, grube swetry przydadzą się jeszcze przez jakiś czas.

Zanim jednak zaczną się tutaj pojawiać tryskające słońcem i soczystą zielenią wpisy, również te z zaczętego już sezonu rowerowego, chciałabym uporać się z zimowymi kadrami, które długo czekały na swoją kolej. Zima w tym roku była piękna, chociaż krótka, ale tego się obawiałam zanim się zaczęła zatem kiedy nadeszła byłam już gotowa na to, żeby cieszyć się nią z całych sił.

Jak wiadomo wszem i wobec, las jest dobry na wszystko, na cieszenie się zimą też. To właśnie w leśnej scenerii można poczuć najwyraźniej, że zima otacza nas ze wszystkich stron, otulając białym puchem. Tego dnia przeszłam kilkanaście kilometrów, z każdym kolejnym krokiem coraz bardziej zachwycając się magią, którą podarował mi ten dzień. Hojność z jaką świat obdarowuje nas szczęściem nigdy nie przestanie mnie uszczęśliwiać, te wszystkie dobrodziejstwa, które mamy ot tak wokół siebie. Dla niektórych nic takiego a dla mnie wielkie coś.

Po zimie, którą widać na tych zdjęciach, nie ma już niestety śladu. Bardzo prawdopodobne jest, że już jutro wspomnieniem będzie ten piękny, słoneczny, dzisiejszy dzień. Wszak umyłam okna zatem zgodnie z regułą jutro musi padać, innej możliwości nawet nie biorę pod uwagę. Cieszę się jednak, że uporałam się z zaległymi zimowymi kadrami, które do wiosny pasują średnio a ta już przecież za miesiąc i trochę. I chociaż prognozy pogody nie pozostawiają złudzeń to i tak wierzę w to, że wiosna zrobi nam niespodziankę i zacznie się wcześniej niż przewiduje to kalendarz.

 Na powrót zimy raczej już nie liczę, teraz energii dodaje mi myśl, że już niedługo będę cieszyć się moim lasem w zupełnie innej scenerii. Trzeba zrobić wiosenny przegląd ulubionych miejsc, przetrzeć dobrze znane szlaki i odkryć nowe. Jeszcze trochę i zacznie się codzienność jaką najbardziej lubię.