Sceny z życia po pracy

 O tym, że sierpień będzie ciężki wiedziałam już od dawna, wielką niewiadomą była jedynie siła rażenia tej ciężkości. Nie da się ukryć, że jest to dla mnie najbardziej pracowity miesiąc w roku, pełen nowych wyzwań, zadań i obowiązków, którym często muszę podołać w pojedynkę. Psychicznie przygotowywałam się na sierpień już od jakiegoś czasu i pomimo tego, że mam do ogarnięcia sporo spraw to i tak jest łatwiej niż myślałam, a przynajmniej w większości przypadków. Sprawdziło się to, co po cichu podejrzewałam już od jakiegoś czasu - ja to jednak lubię rządzić 🙂.

Rozterek dostarcza mi myśl o wrześniu, bo i czekam na niego, i nie, bo do pewnego momentu będzie cudnie a potem to przecież nie wiadomo. W chwili obecnej myśląc o wrześniu widzę siebie w pięknym świecie na zasłużonym urlopie, do którego został niecały miesiąc. Jak będzie po tym urlopie czas pokaże, wszak aura połowy września może mieć wiele twarzy, w swoim optymizmie wierzę jednak w najcudowniejszą z możliwych końcówkę lata a myśli o jesieni nie dopuszczam do świadomości w ogóle.

Motywowana jesiennym początkiem sierpnia kupiłam sobie kurtkę przeciwdeszczową, którą jestem przezachwycona, a która swoją uliczną premierę miała chwilę po tym jak odebrałam przesyłkę zostawioną przez kuriera u sąsiadów. Powoli również zaopatruję się w świeczki, obrazy do malowania po numerach i szukam innych zainteresowań, które mogłyby przypaść mi do gustu. Wierzę, że jeszcze wróci piękne lato ale co zrobię, jeśli nie? Biorę pod uwagę każdy możliwy scenariusz, przede wszystkim jednak ten lepszy. 

Po pracy często spaceruję żeby trochę ochłonąć, poza tym ostatnio jest to bardzo często jedyna z moich popracowych aktywności, jak już wracam do domu to z czynności niewymagających siedzenia praktykuję mało co ( spacerów do lodówki i szafeczki z łakociami nie liczę ). Z rzeczy hiper ciekawych niewiele się dzieje, wykradam zapracowanej codzienności skrawki dobrych chwil i się nimi cieszę. Powróciłam do corocznej zabawy w turystkę i odkrywam nieznane w dobrze znanym mieście. 

I tak właśnie mija mi sierpień, średnio ciekawie raczej. I jakby było mało nieszczęść to za kilka dni znów będę o rok starsza, chociaż starzeć się nie zamierzam, a przynajmniej nie w ciągu najbliższych kilku dekad. 

Ja pierdykam, całkiem zapomniałam - następny weekend będzie na wyjeździe. W samą porę bo już powoli zapominam jak to jest podróżować i spać poza domem. Trzymajcie kciuki za dobrą pogodę. 

Tylko mi nie mówcie, że nie znacie ( i nie lubicie ) Jakuba Małeckiego?