Latem było jakoś fajniej

 Padające nieustannie deszcze pozbawiły mnie możliwości spacerów. I nie chodzi tu o sam deszcz bo nie jest aż tak problematyczny wszak istnieją kalosze i parasole, nie dam się zniechęcić tak łatwo. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że zalało mi trasy spacerowe. Kiedy jadę do pracy pociągiem to przez dwie stacje mam wrażenie jak bym płynęła. Dobrze znana okolica zniknęła pod wodą i przypomina jezioro albo plantacje ryżu i tylko dzięki wspomnieniom widzę te wszystkie przykryte teraz wodą pola, łąki i ścieżki. Z okien pociągu nie widzę moich owiec, ciekawe jak sobie radzą sarny? Pada codziennie już od prawie trzech tygodni, innej pogody nie pamiętam, przerwy w opadach są ale tak krótkie, że prawie niezauważalne.

 Nie pomyślcie sobie, że przesadnie narzekam. Nadal tam gdzie mogę idę na nogach, taka namiastka spaceru, chociaż jeśli chodzi o chodzenie i jazdę na rowerze to chodnik nie jest moją ulubioną do tego nawierzchnią. Zdecydowanie bardziej wolę leśne szlaki w otoczeniu drzew gdzie nie dociera cywilizacyjny gwar ani światła zabudowań. Nie pamiętam tak deszczowej zimy.

Zanim jednak nadejdzie wiosna, oby słoneczna i ciepła, no a przynajmniej sucha, powspominajmy wspólnie czasy kiedy byłam w ciągłym ruchu a zatrzymanie mnie było trudne i wymagało nie lada sprytu. Wspominając ostatni hiszpański urlop mam wrażenie, że prawie w ogóle nie siedziałam. Pandemia zrobiła swoje i byłam tak spragniona włóczęgi, że zanim na dobre się obudziłam już byłam gotowa do drogi. Przemykałam uśpionymi jeszcze ulicami idąc nad morze na wschód słońca a kiedy nie mieliśmy w planach zwiedzania to sobie nazwyczajniej w świecie szłam tam gdzie naszła mnie ochota. Najczęściej wzdłuż wybrzeża.

Fajnie tak popatrzeć na spacerowe kadry, ku pokrzepieniu serc, własnego głównie. Chociaż mam szczerą nadzieję, że u Was pogodowo jest przyjemniej aczkolwiek spora większość blogów nie pozostawia złudzeń - szaro, ponuro i zimno wszędzie prawie. Tylko Jula ma fajniej.

To były cudne dni a taki spacer był stałym punktem dnia. Nieważne co by się działo ja wiedziałam, że swoje kilometry muszę przejść, bywało i tak że prosto z tej wędrówki szłam do baru na kolację gdzie juz czekali znajomi. Nigdy nie miałam dość pomimo tego, że chodziłam po trasach świetnie mi już znanych, byłam przygotowana na widoki i wrażenia. Tylko raz nie przewidziałam tego, że w jednym z miejsc przy samym brzegu budowano dom i aby nie musieć zataczać dużego koła zwinnie niczym sarenka przeskoczyłam przez dwa płoty i dziarsko przeszłam przez teren budowy 😃. Patrząc na to powinno mi być trochę wstyd, że nie zatrzymało mnie ogrodzenie a dygam przed deszczem i wodą po pas.

Nie chcę narzekać ani marudzić bo lubię jesień i zimę, nie ma w roku drugiego tak przytulnego czasu, nigdy nie zużywam tylu świeczek i wosków do kominka. Niemniej jednak fajnie by było gdyby od czasu do czasu tę szarugę rozjaśniło słońce bo światło lampy to jednak nie to samo. Prognoza pogody na najbliższe dni nie pozostawia złudzeń na poprawę aury, jedyna dobra wiadomość jest taka, że ma mniej padać.

Ale nawet jeśli będą ulewy, wichury, gradobicie i śnieżne zaspy po pas ( o tym ostatnim najbardziej marzę ale i najmniej w to wierzę ) w następny weekend nic mnie w domu nie zatrzyma i choćby nie wiem co, pojadę nad morze. Potrzebuję nabrać wiatru w żagle a nad morzem, przynajmniej tym tutejszym, zawsze wieje. A jak tam Wasze żagle? Trzymacie dziarsko stery?