Utęskniona lekkość bytu w Laboe.

 Zawsze przejawiałam łatwość w kwestii cieszenia się, co tu ukrywać, z głupot też. Czas kiedy zostałam pozbawiona życia tak jak bym chciała i jak byłam przyzwyczajona nauczył mnie radować się wszystkim jeszcze bardziej co świetnie obrazuje dzień, który Wam dzisiaj opiszę. Kiedy podczas spontanicznego wypadu do Kilonii po krótkim spacerze okazało się, że miasto jest delikatnie mówiąc nijakie, poszliśmy nad morze bo nad wodą jakoś wszystko wydaje się fajniejsze. Naszą uwagę przykuł mały prom, a na promie ludzie. Podeszliśmy dowiedzieć się co i jak, bilety okazały się niedrogie, rejs miał trwać trochę ponad godzinę i chociaż jego ostatni przystanek nic nam nie mówił to szybko podjęliśmy decyzję, że właśnie tego nam potrzeba. Upewniliśmy się tylko czy pod koniec dnia będziemy mieli jakiś rejs powrotny żeby w tej całej euforii i spontaniczności nie okazało się, że spontanicznie utkwimy w nieznanym mieście. W czasach zamkniętych hoteli i kwater prywatnych wydaje się to jakby odrobinę mniej zabawne.

Tego dnia oboje poczuliśmy, że normalność jest bliżej niż nam się wydaje, czasami tylko trzeba trochę bardziej się postarać żeby ją odnaleźć w tej niecodziennej codzienności. Powiem Wam szczerze, że ja byłam przekonana, że atrakcje typu rejs są surowo wzbronione. A tu proszę, wystarczy kilka kroków po trapie, po nich schody w górę żeby mieć miejsca z fajnym widokiem, i od razu serce bije szybciej zalane szczęściem z odrobiny odzyskanej normalności.

Bo na tym małym stateczku, kołysana falami, skąpana w słońcu i rozczochrana od wiatru poczułam normalność. Panowała fajna i radosna wakacyjna atmosfera, pomimo kwietnia i faktu, że do wakacji jeszcze trochę. Jak szalona to robiłam zdjęcie za zdjęciem, to znów stałam wpatrzona w horyzont ciesząc się każdym momentem tej przygody. W trakcie rejsu poczytaliśmy trochę o tym dokąd w ogóle płyniemy, żeby się rozeznać w terenie i żeby się nie okazało, że przegapimy coś fajnego.

Laboe, małe miasto będące naszym celem, okazało się być bardzo fajnym miejscem. Nadmorskie mieścinki mają w sobie coś wyjątkowego, co ciężko ująć w słowa ale wierzę w to, że wiecie o co mi chodzi. Miasteczko oferuje niewiele ale wystarczająco, żeby po uszy zachwycić i rozpalić chęć powrotu tam na dłużej. I jak się okazało największej atrakcji przegapić się nie da bo jest widoczna z każdego chyba miejsca - to Bałtyk jest tym co najbardziej przyciąga. Oprócz tego są tutaj klimatyczne małe domki, deptak i fajne uliczki. Jest szeroka plaża, klify i wydmy, mnóstwo szlaków spacerowych i rowerowych ścieżek. I pyszne, jedne z najlepszych jakie jedliśmy, bułki z rybą.

Powiem Wam, że tego dnia naprawdę odpoczęłam a rzeźkim nadmorskim powietrzem oddychałam z lekkością i łatwością. Cieszę się, że mi się ta lekkość przytrafiła bo miałam ostatnio momenty kiedy się zastanawiałam czy tak jeszcze się da. I czy w ogóle potrafię.

Uwielbiam spontaniczne przygody i mam nadzieję, że ze spontaniczności się nie wyrasta. Bo to był piękny dzień i chociaż czasem wiało to ten wiatr przyniósł również silny podmuch normalności, która przecież teraz wydaje się być na wagę złota.

W czasie rejsu powrotnego nie robiłam nic oprócz gapienia się przed siebie a lekkość jaką dał mi ten dzień sprawiła, że niemal unosiłam się nad ziemią.