Mam fajną codzienność.

Pełnia lata. Chęci do pisania nie mam żadnych za to zapał to przeżywania fajnych chwil odzywa się we mnie ze zdwojoną mocą. I chociaż nie dzieje się nic spektakularnego to taką przepełnioną radością i szczęściem codzienność bardzo sobie cenię.

Piękna słoneczna pogoda i szybsze powroty z pracy pozwalają cieszyć się latem z intensywnością jakiej nie zaznałam już dawno. I chociaż czasem ta radość ogranicza się do balkonu to częściej jednak jestem w ruchu. W czasach tego nieszczęsnego wirusa obiecałam sobie wprowadzić w życie pewne nawyki, jednym z nich był codzienny długi spacer tudzież przejażdżka rowerowa. O dziwo jak sobie obiecałam tak zrobiłam i teraz zdecydowanie jestem lepsza w szukaniu powodów żeby wyjść na spacer niż wymówek żeby jednak zostać w domu. Perspektywie relaksu w leśnej głuszy nie jestem w stanie się oprzeć.

Ubodzy duchem Ci, którzy nie widzą w przyrodzie magii :).

Na punkcie owiec miałam kiedyś potężnego hopla. Skarpety w owce, piżama w owce, kubki w owce jako ekskluzywna zastawa stołowa. I chociaż jeśli chodzi o przedmioty codziennego użytku to trochę się uspokoiłam, to te prawdziwe, dające się pogłaskać i przytulić do końca życia będą ulubieńcami.

Kolory lata i łąka jako przepiękne tło do tworzenia wspomnień ze spokojnej, pięknej w swojej zwyczajności codzienności.

I domy marzeń. Jestem przekonana o ich magii i klimatycznych wnętrzach.

Przemierzam te ścieżki często i regularnie a i tak zawsze ekscytuje mnie myśl o kolejnej rowerowej wyprawie. Wracając z pracy widzę zza okien pociągu moje rewiry, sięgająca horyzontu zieleń zawsze mnie uskrzydla jawiąc się jako idealny plan na resztę popołudnia. Symfonia ptasich treli, słońce prześwitujące przez korony drzew i tworzące piękna mozaikę na ścieżce, którą jadę. No i ten zapach! Tak łapczywie go wdycham, że prawie się zachłystuję. Zapach lasu powinien należeć do siedmiu cudów świata. Dla mnie to jest najpiękniejszy aromat zaraz po farbie drukarskiej i earl grey'u.

Nawet teraz jak to piszę to mam ochotę się teleportować chociaż na balkonie też nie jest źle. Piękny słoneczny dzień i pomimo upału dzbanek z gorącym earl grey'em. Czasem sama się zastanawiam jak ja jestem w stanie pić ten wrzątek w taki skwar.

To niesłychane jak bardzo mogą człowieka uszczęśliwić tak przyziemne rzeczy. I jak bardzo czasami są niedoceniane. Dla mnie, człowieka lasu, codzienna przejażdżka po pracy to najważniejszy z planów dnia i wyczekiwany już od ósmej rano.

Z tych moich przejażdżek i spacerów zawsze wracam przeszczęśliwa. To niesamowite jak wspaniale można wypocząć męcząc się a po powrocie do domu zupełnie nie czuć tego zmęczenia.

W środę zaczynam urlop, nawet nie wiecie jak się cieszę! I chociaż miałam być za oceanem a będę za najbliższą granicą, bo padło na Czechy, to po tylu miesiącach posuchy ekscytuję się co najmniej tak jak bym leciała w kosmos a powrót do naszych południowych sąsiadów wywołuje szeroki uśmiech. Wielu powodów do uśmiechu od ucha do ucha życzę również i Wam. A ja wskakuję na rower.