Spacerologia regularnie stosowana.

Przerosły mnie trochę zmiany wprowadzone przez Blogger w związku z czym napisanie tego tekstu zajęło mi dużo więcej czasu niż to bywa zazwyczaj. Informatyczka ze mnie marna, w dodatku w tej dziedzinie jeśli coś mi nie wychodzi to wyjątkowo szybko się zniechęcam. Brakuje mi cierpliwości żeby na nowo wszystko oswoić a przecież w tym przypadku to jedyna słuszna droga aby się przyzwyczaić do nowej szaty graficznej edytora. Jakoś poszło i może nie będzie tak źle jak na to wyglądało dzisiaj rano. Przed wprowadzaniem jakichkolwiek zmian powstrzymuje mnie obawa przed tym, że kliknę coś bez zastanowienia i bezpowrotnie stracę wszystkie wpisy, a wiem dwie rzeczy - że tak można bo znam takie przypadki z blogosfery, oraz że stany "bezmyślenia" nie są w końcu aż tak mi obce. Kilka razy wychodziłam z książką na hamak z postanowieniem, że oto nadszedł koniec mojego blogowania - piszę to po to żebyście mogli sobie wyobrazić moją niemoc i zniechęcenie faktem, że wszystko szło nie tak ( jak wiele rzeczy tego dnia ). Jak się okazało do odzyskania chęci do życia i do pisania wystarczyła chwila na balkonie i mały kieliszek porto

 - alkoholowe wspomnienia jako jedna z form podróżowania bez wychodzenia z domu, czemu nie?

 

Ale do rzeczy. Będzie o czymś zdecydowanie przyjemniejszym niż moje komputerowe problemy; dzisiaj będzie las, wydmy, łąki i jezioro czyli moje codzienne spacerowe krajobrazy i ścieżki. Najczęściej przemierzam je rowerem ale są dni, że na rowerze dojeżdżam tylko do lasu. Kiedy decyduję się na spacer to rower zostawiam na parkingu przy rowerowym stojaku, zabieram plecak z aparatem, książką i z termosem i idę. Idę, idę, idę odkrywając nowe ścieżki albo przedeptując już te znane. I jest pięknie, oczywiście jeśli dopisuje pogoda. Od razu poprawia mi się humor, nabieram energii do działania i odzyskuję przekonanie, że mogę wszystko. Nie straszne mi wirusy oraz wprowadzone zakazy, nakazy i ograniczenia. Kiedy mogę iść przed siebie otoczona budzącą się do życia przyrodą w zasadzie nie potrzebuję niczego więcej.

Bałam się, że w związku z zaistniałą sytuacją przegapię nadejście wiosny bo jednak pokonywanie codziennie tej samej trasy praca - dom pozwala zauważyć zmiany związane z nową porą roku: tu nowy listek, tam stokrotki a gdzie indziej świeża, soczyście zielona trawa. Tymczasem moją nową, pokonywaną regularnie trasą stały się te spacerowo - rowerowe i na nich też widzę jak praktycznie z dnia na dzień robi się coraz bardziej zielono. Jak co roku czekałam na bzy a tymczasem mam już w domu dwa wazony. Teraz czekam na konwalie.

Ten źrebak podchodzi do mnie jak tylko widzi że podjeżdżam i parkuję rower. Jest szalenie kochany i domaga się pieszczot a to jego małe ciałko bardzo mnie wzrusza.

Ogrom wolnego czasu i spowodowane zaistniałą sytuacją chwilowe bezrobocie mają wiele zalet ale dla mnie chyba największą jest to, że mogę spędzać w lesie cały dzień. Wiem, że zatęsknię za tym już w dniu kiedy będę musiała wrócić do pracy. Kiedy pracuję też bywam w tym "moim" lesie regularnie ale w dni robocze tylko popołudniu, zakładając, że mi się chce ( na szczęście częściej się chce niż nie ). A teraz mam tyle swobody, że bardzo często jestem w lesie jeszcze przed południem. Zazwyczaj rozkład dnia wygląda tak, że najpierw "wypedałowywuję" zamierzone kilometry a później siadam z książką na skraju lasu i czytam. Bywa i tak, że poprostu jadę do lasu na rowerze tylko po to, żeby wypić earl grey'a i poczytać, i spędzam tak pół dnia. W moim przekonaniu ani super wygodna sofa z kocykiem, ani balkonowy hamak nie mają z czytaniem na łonie natury najmniejszych nawet szans.

Codzienne spacery to stały program dnia, w domu zostaję tylko wtedy kiedy leje. Nawet jak mam zaplanowane jakieś spotkanie towarzyskie albo gości na kolację to tak sobie rozplanowywuję wszystko, żeby czasu starczyło na najważniejsze - na las. Nigdzie indziej nie bywam ostatnio ale za to w lesie często i regularnie. Zawsze z aparatem, mam nawet spacjalny folder zatytuowany "rower i spacery w czasach zarazy". Będzie na wieczną pamiątkę.

Wbrew wszystkiemu to są fajne dni i jak się skończą to będę je mile wspominać. Nawet ta bezproduktywność jest fajna chociaż są i tacy, którzy taki stan nazywają nudą. Jestem dużo bardziej zdyscyplinowana kiedy mam dużo obowiązków a w nawale zajęć jakoś umiem wszystko fajniej zorganizować, chociaż często narzekam. Teraz to chyba najlepsza jestem w uchylaniu się. Niedługo wróci normalność zatem trzeba robić wszystko żeby ten ogrom wolnego czasu wykorzystać najlepiej jak się da. 11 maja miałam lecieć na urlop, kolejny mam zaplanowany na sierpień. Stan dni urlopowych do wykorzystania jaki mi pozostał to 27, mam nadzieję że będą okazje żeby go do końca roku wyzerować. Co tam okazje, niech tylko będzie taka możliwość.  

Osiągnęłam taki błogostan w tym całym szaleństwie, że już nie pamiętam jak to jest być częścią ulicznego tłumu i nie jestem w stanie wyobrazić sobie siebie w scenerii innej niż łąka i las. Fajnie mi a wprowadzone ograniczenia mi nie przeszkadzają bo i tak ich nie odczuwam. Nie miałabym nic przeciwko temu gdyby potrwało to wszystko jeszcze trochę :). Żal mi anulowanych podróży ale nawet i to zniosłam całkiem dobrze, poza tym pocieszam się myślą, że kiedyś to sobie odbiję. Fajnie mi w tej cichej, spokojnej i czasami nudnej codzienności bez wymuszonych budzikiem pobudek, bez tłumu, czekania na zmianę świateł, kolejek do kas i przymierzalni, korków oraz opóźnionych pociągów. Świat zwolnił a ja poczułam, że dopiero teraz za nim nadążam. Zazwyczaj kręci się zbyt szybko i zmierza w dziwnym i często niezrozumiałym dla mnie kierunku. Tak jak jest teraz jest dobrze.