Rowerowy luty. Przedwiośnie.

Nadejście wiosny zawsze cieszy ale jej nadejście w lutym cieszy zdecydowanie bardziej. I chociaż ta radość przeplata się z niedowierzaniem, że to już ale i z obawą, że to może jednak jeszcze nic pewnego, to człowiek próbuje ogarnąć tę wiosenną rzeczywistość pierwszą herbatą w hamaku i czytaniem książki na balkonie.

Pamiętam jak bardzo uszczęśliwiał mnie tak długo trwający w zeszłym roku sezon rowerowy. Powinniście też pamiętać to i Wy bo pisałam tutaj o tym moim codziennym rowerowaniu "po robocie" i o radości jaką dają przejażdżki po mieniącym się jesiennymi kolorami lesie. Świadomość o czekającym na mnie rowerowaniu wielokrotnie trzymała mnie w pionie i pozwalała przeżyć kolejny dzień w pracy. W pracy, którą lubiłam ale która stresowała mnie ponad moje siły. Samodzielne stanowisko i próby obarczenia mnie zbyt wieloma odpowiedzialnymi zadaniami, bez jakiegokolwiek wsparcia czy pomocy, nie mówiąc już o zastępstwie na czas mojego urlopu lub choroby. Zwolniłam się i teraz robię to co robiłam ale zadania rozdzielone są na kilka osób. Żyję sobie spokojniej, nie martwię się o wolne, z chęcią wstaję do pracy.

Naprawdę wiele tym moim dwóm kółkom zawdzięczam bo pozwalały zachować psychiczną równowagę i wyładować stres, który praktycznie codziennie przywoziłam ze sobą do domu. Rower był dla mnie odskocznią, sposobem na "wyprostowanie" myśli i wyprodukowanie endorfin.

Podczas mojej pierwszej tegorocznej wycieczki zmieniłam trochę kierunek i zamiast do lasu pojechałam w tereny, od których zaczęło się moje poznawanie okolicy w której mieszkam, na rowerze. Cudowna jest świadomość, że mam "swój" las na wyciągnięcie ręki ale fajnie też raz na jakiś czas zmienić kierunek i odświeżyć inne szlaki. Kiedyś bardzo lubiłam tu przyjeżdżać lub przychodzić z książką i herbatą, no ale później odkryłam mój las i stał się stałym punktem mojej rowerowej codzienności.

Cudnie pachnie przyroda budząca się do życia po chłodnych i ciemnych dniach a pierwsze promienie słońca grzeją jakoś tak inaczej. Tęsknota za rowerowymi wycieczkami sprawiła, że byłam naprawdę szeroko roześmianą rowerzystką. Nawet zwykłe zakupy spożywcze sprawiały większą radość kiedy mogłam jechać po nie na rowerze i przywieźć je w koszyku.

To jest naprawdę niesamowite ile radości może sprawić rower, zwłaszcza po trzech miesiącach "zimowania" w piwnicy. Fajnie, że zima trwała krótko w tym roku aczkolwiek jak to teraz piszę to po wiośnie nie ma śladu i za oknem jesień. Zimno, wietrznie i dzisiaj padało cały dzień a prognoza pogody na najbliższy tydzień nie napawa optymizmem. Gdy zaczynałam pisanie kilka dni temu było ciepło i słonecznie a ja wyłączyłam radio żeby lepiej słyszeć witające wiosnę ptaki.

 To przedwiośnie w lutym tak mnie uszczęśliwiło, i tak cudnie zaskoczyło, że nie dopuszczałam do siebie myśli, że jeszcze może zepsuć się pogoda. Prawda jest taka, że ja lubię wszystkie pory roku bo każda jest inna i cieszy z różnych powodów. Tylko jakoś łatwiej mi dostosować się do zmian, kiedy zimniejsza pora roku zamienia się w tę cieplejszą. Trochę trudniej mi to wychodzi w drugą stronę.

Do dobrego człowiek się zdecydowanie lepiej przyzwyczaja. Zdążyłam się już zaprzyjaźnić z myślą, że zaczną się herbaty w balkonowym hamaku, spanie przy uchylonym oknie, grube ubrania zajmą miejsce na tyłach szafy. No i że rower znów się stanie codziennością. Pogorszenie pogody pokrzyżowało moje ambitne rowerowo-spacerowo-wycieczkowe plany zatem będę szukać alternatyw albo zwiedzać okolicę z parasolem. Dobrze chociaż, że nastaje jasność - o ile fajniej wracać do domu kiedy nadal widno. Trochę mi się już znudziły wieczory zaczynające się o 16-stej i poranki w pracy kiedy za oknem ciemno, prawie noc.

Przeczekam sobie spokojnie tę chwilową ( oby! ) jesień u progu wiosny, do której zostało jeszcze tylko 17 dni.