Angkor Wat. Tam tworzyła się moja historia.

Od mojej podróży do Kambodży minął prawie rok a ja nadal nie napisałam o tym wszystkim czym chciałabym się z Wami podzielić. Możecie mi wierzyć lub nie ale nadal mam momenty, kiedy nie wierzę w to, że odwiedziłam Angkor Wat i spełniłam największe i najdłużej mi w życiu towarzyszące podróżnicze marzenie. Ale może czas jakiego potrzebowałam, żeby je spełnić jest proporcjonalny do czasu jakiego potrzebuję aby uwierzyć w to wszystko.

Na zwiedzanie świątyń poświęciliśmy trzy dni. Kupiliśmy bilety trzydniowe co dało nam szansę na pobyt w tym magicznym miejscu trzy razy. Nie trzeba wykorzystywać ich dzień po dniu ale trzeba wykorzystać je w ciągu tygodnia. My też spędziliśmy tam dwa kolejno po sobie następujące dni a później wróciliśmy po jednodniowej przerwie na wizytę w pływającej wiosce. 

Nie wiem jak opisać mój stan z tamtego czasu. Byłam zachwycona i oczarowana, czasem oszołomiona faktem, że naprawdę tam jestem. Nie będę pisać o niedowierzaniu, które mi wtedy towarzyszyło ale wyobraźcie sobie jego ogrom, skoro prawie rok później nadal mi towarzyszy.

Chciałam być w tych chwilach samotnikiem aby uszczknąć z tych dni jak najwięcej, w spokoju wszystko sobie poukładać w głowie i w sercu, zapamiętać jak najwięcej żeby stworzyć gamę wspomnień utkaną misternie z myśli, dźwięków i zapachów. Chciałam zapamiętać kolor nieba i strukturę omszałych murów, zapach kadzideł, słowa modlitwy wypowiadane nad pochyloną głową wiernego, z których nie rozumiałam przecież kompletnie nic. Chciałam mieć czas i sposobność na spokojną obserwację, nie robiąc przy tym ani jednego zdjęcia ani nie dzieląc się wrażeniami z najbliższą sercu osobą. On dobrze rozumiał, że właśnie dzieją się dla mnie rzeczy wielkie.

Czytane wcześniej relacje z Angkor Wat sprawiły, że byłam pogodzona z myślą, że będzie tam gwar i tłok. Rzeczywistość jednak potrafi mile zaskakiwać i pomimo tego, że czasami naprawdę było tłoczno to jednak większość czasu byliśmy tylko my. Nie wiem czy to my chodziliśmy taką trasą, że sprytnie omijaliśmy tłumy ale naprawdę byliśmy samotnikami przez większość czasu. Dobrze że mieliśmy ze sobą statyw bo znalezienie ochotnika, który zrobi nam wspólne zdjęcie mogłoby sprawić kłopot. Tak nam się to odkrywanie ścieżek spodobało, że całkiem ominęliśmy słynne drzewo znane z filmu Tomb Raider. Nie wierzcie w to, że nie można go przeoczyć bo nam się udało i aby je zobaczyć musieliśmy wrócić tam raz jeszcze. Właśnie przy tym drzewie panował chyba największy tłok ale wszyscy fajnie stali w kolejce i czekali na swoją kolej, mało tego - nikt nikomu nie wchodził w kadr i każdy każdemu robił zdjęcie. Było fajnie i miło.

Angkor Wat nie jest ani przereklamowany ani banalny. Nie ma drugiego takiego miejsca a jego niezwykłość naprawdę czuje się na każdym kroku. Tam jest inaczej niż gdziekolwiek i tu wcale nie chodzi o to, że pisze Wam to osoba sfiksowana na puncie Angkor Wat i niezwykle duchowo do tego miejsca nastawiona. Taka duchowość nie jest jedną z moich cech charakterystycznych a ubieranie wrażeń w podniosłe słowa też raczej ani nie przychodzi mi łatwo, ani nie jest moją mocną stroną. Czasami szczytem moich umiejętności w dziedzinie opisywania swoich wrażeń są przysłówki typu cudnie, wspaniale i pięknie. Nadużywam ich z przesadą mając nadzieję, że mnie zrozumiecie i gdzieś w ich gąszczu zdacie sobie sprawę co tak naprawdę wtedy czułam i czym chcę się z Wami podzielić.

Kiedy już kupiłam bilety do Kambodży, zaplanowałam urlop i wszystko stało się tak realne jak nigdy wcześniej, z większą niż kiedyś intensywnością wyobrażałam sobie jak to będzie. A było piękniej niż w tych pisanych w głowie scenariuszach. Udało mi się poczuć niezwykłość miejsca, w którym jestem i każdą z chwil wygrawerować starannie w pamięci. Chcę pamiętać te emocje jak najdłużej aby móc się na nich wspierać kiedy znowu zacznę wątpić w siebie i spełnianie kolejnych marzeń. Chociaż Kambodża dała mi takiego kopa jeśli chodzi o marzenia, że już niedługo spełnię kolejne ze szczytu mojej listy. Obiecałam sobie, że już nigdy nie będę tyle czekać bo szukanie wymówek jest przeszkodą najgorszą z możliwych a zmiana sposobu myślenia łatwiejsza niż mi się wydawało. Za dużo czasu już straciłam czekając na odpowiedni moment. Najczęściej okazuje się, że warunki obecnie panujące sprzyjają spełnianiu marzeń tak samo jak każde inne.

A jakie są Wasze największe podróżnicze marzenia? Spełniliście je czy jeszcze nie?