Kambodżańskie kadry z drogi.

Zdaję sobie sprawę, że tytuł brzmi tak, jak bym co najmniej przejechała Kambodżę wzdłuż i wszerz. Tymczasem pokażę Wam tutaj zdjęcia z naszej samodzielnej wycieczki po okolicach Siem Reap, na wypożyczonym skuterze dającym nam niczym nieograniczoną samodzielność i zapewne wiatr we włosach gdyby nie kaski. 

Podczas tych wojaży zrobiłam kilka zdjęć moim zdaniem wartych uwagi a które ciężko mi jakoś skategoryzować. Jednak jest ich zbyt mało, żeby o każdym z miejsc zrobić osobny wpis ale jakoś szkoda ich nie pokazać. Może i miejsca, które mijaliśmy po drodze nie są ani spektakularne ani nie wiadomo jak piękne to na pewno są egzotyczne i moim zdaniem interesujące.

Trochę żałuję, że na pomysł wynajęcia skutera wpadliśmy dość późno, już po zwiedzaniu Angkor Wat kiedy to trzy dni korzystaliśmy z tuk tuka. Ale z drugiej strony tuk tuki też są super i o ile skutery można wypożyczyć wszędzie o tyle tuk tuki już nie. Więc trzeba korzystać.

Wypożyczenie skutera jest szalenie łatwe i niedrogie, wystarczy paszport zostawiany w zastaw i adres miejsca, w którym się zatrzymaliśmy. My za nasz zapłaciliśmy 20 euro za dwa dni. W gratisie dostaliśmy mapki i materiały informacyjne o tym gdzie warto pojechać i jak tam dotrzeć.

Chociaż poruszanie się takim małym bzykiem w normalnym, cywilizowanym kraju jest proste o tyle w Kambodży może sprawiać małą trudność patrząc na panujące tam, ciężkie do zrozumienia, zasady ruchu. Jak już udało nam się połapać o co chodzi i że musimy jeździć tak jak oni, nasz czerwony skuter był głównym bohaterem dwóch niezapomnianych kambodżańskich dni. Bycie turystą ułatwiało nam zadanie bo Kambodżanie ustępowali nam pierwszeństwa uważając nas zapewne za zagrożenie w ruchu z tymi naszymi dziwnymi cywilizowanymi zasadami jazdy i upartym dążeniem do przestrzegania ich. Najgorsze z tego wszystkiego były skrzyżowania bo nie dość że tylko na nielicznych była sygnalizacja, to jeszcze panująca tam samowolka pozbawiona była jakichkolwiek zasad. Rządził tam slalom wśród innych użytkowników ruchu a komu udało się wszystkich ominąć jechał dalej w swoją stronę.

Jeżdżąc po okolicy widzieliśmy i spaloną słońcem ziemię, i zieloną bujną roślinność. Jeździliśmy po biednych wioskach gdzie tylko nieliczni mieli murowane domy, przeważały takie zbudowane z czego i jak się da. Machali do nas mili i uśmiechnięci ludzie biegnący z pytaniem czy nie potrzebujemy pomocy kiedy zatrzymywaliśmy się na skraju drogi żeby się napić albo zrobić zdjęcie. Gdybym miała w sobie więcej odwagi, mogącej nazywać się już bezczelnością, to pokazałybym Wam teraz takie wiejskie domostwa. Wiekszość jednak takich chwil albo niemych porozumień z mieszkańcami wyrażających się w uśmiechach zepsułabym w momencie, w którym skierowałabym na nich aparat.

Te dzieci same podeszły do nas mówiąc foto, foto a swoją radość z późniejszego ich oglądania wyraziły piskiem i głośnym śmiechem.

Jeżdżąc po okolicy dotarliśmy do wielu ciekawych dla nas miejsc chociaż z punktu widzenia atrakcyjności turystycznej zapewne nie plasują się wysoko. Dla nas im bardziej dziko tym fajniej bo kadry z kambodżańskich wsi to rzecz dla nas nowa i egzotyczna.

Dojechaliśmy m.in. do plantacji kwiatów lotosu - wielkie połacie ciągnących się po horyzont brunatnych mokradeł rozjaśnionych kwiatami lotosu w różnej fazie kwitnienia.

Spędziliśmy kilka godzin nad okolicznym kąpieliskiem. Pomimo tego, że do wody nie weszłabym za żadne skarby świata bo jej kolor przypominał rzadkie błoto, to się nie nudziłam. Z ciekawością obserwowałam mieszkańców i naprawdę nie mogę wyjść z podziwu że można się kąpać w ubraniu. Nawet gdybym przełamała swój wstręt do koloru wody i wyobraźnię podsuwającą mi obrazy czających się gdzieś pod wodą robali, węży i krokodyli, to chyba nie byłabym w stanie kąpać się w ciuchach a kąpać się w stroju nie miałabym odwagi bo byłabym jedyną tak bardzo rozebraną. Pomimo upału wielu mieszkańców chodziło w Kambodży w dżinsach i w bluzkach z długim rękawem, i w takim też stroju się kąpali.

Leżałam więc sobie w hamaku, w cieniu pod kolorowym materiałowym zadaszeniem i obserwowałam letników.

Podczas naszych samodzielnych wojaży widziałam wiele pieknych kadrów. Gdybym chciała zatrzymywać się za każdym razem kiedy widziałam coś wartego zapisania na karcie pamięci to nie zajechalibyśmy zbyt daleko. Nie chciało mi się za każdym razem zatrzymywać żeby wyciągnąć aparat z plecaka a trzymanie go na szyi nie wchodziło w grę. Rdzawy piach i pył oblepiał wszystko bezlitośnie co świetnie było widać pod prysznicem.

Dwa dni na skuterze to był niezapomniany czas a taki sposób przemieszczania się stał się jednym z naszych ulubionych. Myśleliśmy też o rowerach ale pedałowanie w takim upale jest raczej mało przyjemne. Niezależność wynikająca z własnego środka lokomocji dała nam dużo dobrego i pozwoliła być w miejscach, do których raczej nie docierają zorganizowane wycieczki. Widzieliśmy kilka imprez weselnych, praktycznie wszystkie w jednej wsi co trochę nas zaskoczyło. Piliśmy mrożoną kawę w kawiarni składającej się z dwóch plastikowych czerwonych stolików i dziwną herbatę z równie dziwnego dzbanka jako poczęstunek. Pozdrawiano nas niezliczoną ilość razy a ja praktycznie bez przerwy odmachiwałam.

Jedliśmy obiad będąc jedynymi "obcymi", w miejscu któremu daleko do nazwania go restauracją i chlapaliśmy się wodą z dzieciakami. Cieszyliśmy się ich radością z podarowanych im puzzli i nie mogliśmy wyjść z podziwu że zabawką może być ciągnieta na sznurku butelka po wodzie, do której dorobiono koła z zakrętek. Widzieliśmy wielopokoleniowe rodziny żyjące pod wspólnym, małym dachem i kobiety podczas wykonywania swoich codziennych obowiązków. I chociaż doskonale pamiętam emocje towarzyszące mi podczas zwiedzania Angkor Wat to pamiętam i te z miejsc niebędących atrakcjami turystycznymi. Możliwość obserwowania ludzi podczas ich codziennych obowiązków w miejscach nie uchodzących raczej za atrakcję turystyczną to jedne z moich najfajniejszych kambodżańskich wspomnień.