Guadix - współcześni "jaskiniowcy".

  Guadix miał być przystankiem w drodze powrotnej od Ani z Sevilli. Jadąc do Sevilli aż zapiszczałam z radości, kiedy moim oczom ukazały się ośnieżone szczyty Sierra Nevada. Jechałam samochodem, świeciło słońce, klimatyzacja w samochodzie czyniła temperaturę bardziej znośną, a gdzieś tu obok - miałam wrażenie, że na wyciągnięcie ręki - widziałam góry otulone białym puchem. Wrażenie niesamowite, mistyczne wręcz. No a przede wszystkim widoki tak cudne, że nie mogłam oczu oderwać, całe szczęście wszystko to było po stronie kierowcy więc mogłam sobie jechać i zezować.

  Kiedy zobaczyłam znak zjazdu z autostrady i przeczytałam nazwę miasta, błyskawicznie skojarzyłam ją sobie z Anią, która podczas naszego pierwszego spotkania w Mazarron właśnie między innymi o Guadix mi opowiadała. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że niedługo będę tak blisko. Gdyby nie to, że spieszyłam się do Sevilli i powoli zbliżał się wieczór, zajechałabym tam od razu. Tak z marszu. Ale Guadix był moim punktem obowiązkowym w drodze powrotnej.

  Guadix słynie ze swoich domów-jaskiń. Zachowały się one w najstarszej dzielnicy miasta, nowa część miasta wygląda całkiem zwyczajnie i nowocześnie, z blokami, sklepami i hotelami. A te domy w skałach to nie są żadne zabytki, tylko do dzisiaj ludzie tak mieszkają. Fasady domów przypominają zwykłe budynki, z furtkami i ogródkami przed domem, natomiast skały kryją w sobie powierzchnię mieszkalną. Szczerze mówiąc trochę mi się w głowie nie mieściło, że w dzisiejszych czasach w Europie można sobie wieść życie jaskiniowca, i cieszę się, że zobaczyłam to na własne oczy.

  Nie brakuje też w Guadix takiej prowizorki i z daleka widać, że część gór należy do biedniejszej części ludności. Kierowana ciekawością zapuściłam się trochę w dzikie strony i zauważyłam, że w takich jaskiniach z prawdziwego zdarzenia mieszkają hiszpańscy Cyganie. Niejednokrotnie warunki były tak kiepskie, że dziura w skale zastępowała wejście do domu. Ale ludzie byli radośni, uśmiechnięcie i prawie z każdej jaskini dochodziły dźwięki flamenco...

  W Guadix chciałam spędzić jakąś godzinę na zwiedzaniu, wypić kawę i ruszyć dalej. A u mnie jak to u mnie, ja swoje a życie swoje. Bo moje chroniczne zaniki pamięci właśnie w Guadixie postanowiły przypomnieć mi o swoim istnieniu. Jak już zaparkowałam ślicznie samochód to miałam tyle energii i taki fajny humor, że nogi same mnie niosły. Więc tak sobie szłam i szłam, co chwilę zachłystywałam się widokami, zaszywałam się w wąskich uliczkach, myśli o tym, żeby zawrócić przegrywały z tymi żeby jednak pójść jeszcze trochę dalej. Świadomość wróciła mi w momencie kiedy zdałam sobie sprawę, że nie wiem gdzie zaparkowałam samochód. Mało tego, nawet nie miałam kogo zapytać o drogę bo w najlepsze trwała siesta. Żeby nie było, pamiętałam doskonale miejsce, gdzie zostawiłam samochód i jak tam dojść wjeżdżając do Guadix z autostrady. Tylko nie wiedziałam jak mam tam się dostać przemierzając kręte uliczki, ani nawet w którą stronę mam iść żeby dostać się do nowszej części miasta. Jak już udało mi się spotkać człowieka i zapytać go jaki mam obrać kierunek, ten złapał się za głowę jak usłyszał gdzie mam samochód i że mam zamiar dotrzeć do niego na piechotę.

  Miły był bardzo i zaoferował, że mnie do mojego samochodu zawiezie. Moja dusza turysty nadal dawała o sobie znać i stwierdziłam, że sobie spacer zrobię i może jeszcze jakieś zdjęcia pstryknę. Bardzo szybko pożałowałam, że nie skorzystałam z podwózki bo słońce świeciło niemiłosiernie, do Murcii miałam jeszcze spory kawałek, chciało mi się pić a samochodu nawet jeszcze nie widziałam na horyzoncie. Najwidoczniej wcześniej mój entuzjazm z powodu fajnej wycieczki zagłuszył świadomość i upływ czasu, bo droga do samochodu tak mi się dłużyła, że zaczynałam wątpić w to, czy na pewno dobrze idę. W głowie układałam plan awaryjny biorący pod uwagę poproszenie o pomoc Policji. Ciekawe czy już kiedyś mieli zgłoszenie o zgubieniu samochodu i czy to ja byłabym tą pierwszą, o której później opowiadali by anegdoty. Może by o mnie w gazecie nawet napisali, w rubryce przeznaczonej dla stróżów prawa :). Jak już w końcu dotarłam do samochodu to miałam ochotę go wyściskać i wycałować. Powstrzymali mnie dziadkowie siedzący na ławce niedaleko, nie chciałam robić widowiska.

  Zawsze jeżdżę z moim M. i to on jest odpowiedzialny za pamiętanie o samochodzie, ja jestem od innych rzeczy, przyziemnych bardziej. Ale jeśli kiedykolwiek ktoś mi powie, że znalezienie igły w stogu siana jest niemożliwe, to mu odpowiem że równie niemożliwe bywa znalezienie samochodu w nieznanym miejscu hi hi hi.

   Po wdrapaniu się na punkt widokowy moim oczom ukazały się szczyty Sierra Nevada. Z całych sił musiałam zagłuszać w sobie instynkt spontanicznego szwędacza bo w głowie co chwilę pojawiała się myśl, że skoro jestem tak blisko, to może by sobie bliżej Sierra Nevada podjechać. Albo może nawet tak by się udało, że bym mogła hiszpańskiegu śniegu dotknąć...Wodze fantazji miały niezły rozmach, całe szczęście resztkami zdrowego rozsądku udało mi się je okiełznać.

A tak w ogóle to narobiłam tyle zdjęć, że Guadix pojawi się raz jeszcze. I Sierra Nevada też.