Wszędzie dobrze ale na rowerze najlepiej

 Dzisiaj dopisało mi szczęście i to była cuuuuuudna środa. Po raz pierwszy od dawna zgrało się wszystko bo słoneczny dzień przyszedł równocześnie z dniem wolnym od pracy, zatem plan na tę środę mógł być tylko jeden. Już od rana byłam tak podekscytowana, że niemal czułam złość na pralkę, że tak wolno pierze a niestety jednym z planów na ten dzień było uporanie się z "brudami" wyskakującymi z kosza na pranie. Na szczęście pralkę i kosz na pranie mamy w pomieszczeniu gospodarczym i ani tego nie muszę oglądać, ani się o to pranie potykać kiedy w pracy urwanie głowy, a po pracy to już niewiele rzeczy się chce. A już w ogóle niewiele z tych, które się zrobić powinno.

W samo południe wskoczyłam na rower z uśmiechem niemal dookoła głowy, tylko ja jedna wiem jak bardzo mi tego rowerowania brakowało. Do tego stopnia, że kiedy wjechałam do lasu to wierzcie mi lub nie ale miałam w oczach łzy. Siedzę sobie teraz na balkonie i myślę o tej środzie, która przecież jeszcze się nie skończyła, a która była przepiękna. A przecież z wyjątkowych rzeczy nie wydarzyło się nic bo jedno raptem pranie się nie liczy.

Słońce prześwitujące przez liście drzew tworzyło mi na ścieżce fantazyjny wzór, ptaki wyćwierkiwały najpiękniejsze muzyczne tło a las pachniał tak jak tylko może w czerwcu.

Nie będę kłamać, że nie uszczęśliwiają mnie podróże bo sami wiecie jak jest. Nie będę też ukrywać, że nie napawa mnie ekscytacją fakt, że przyszła środa będzie moim ostatnim przedurlopowym dniem roboczym. Ale wiecie co? Za każdym razem kiedy objeżdżam na rowerze moje ulubione szlaki, zatrzymuję się na książkę i herbatę albo tylko po to żeby najzwyczajniej w świecie pogapić się w niebo nie mogę wyjść z zachwytu nad tym, co mam tak blisko domu. Nie trzeba latać na koniec świata żeby się tym światem zachwycać.

Niby zwykłe rzeczy a tyle w nich niezwykłości, ciężko się tym światem nie cieszyć kiedy wokół tyle ku tej radości powodów.

Miałam też dzisiaj przygodę która trochę ten mój zachwyt światem przyćmiła. Siedziałam na ławce na pomoście nad stawem ( drugie zdjęcie ) i nagle usłyszałam dziwny żabi skrzek. Żab w tym stawie dużo i ani ich widok ani odgłosy nikogo już nie dziwią jednak to co ja słyszałam było trochę dziwne. Żadna ze mnie spacjalistka od żab ani tym bardziej od odgłosów jakie wydają ale to co słyszałam nie pozwoliło mi siedzieć spokojnie ani skupić się na tym co czytałam. Postanowiłam zlokalizować źródło dźwięku i po chwili mi się to udało - niedaleko brzegu zobaczyłam żabę, która wyglądała jakby się topiła. Wiem wiem ale co zrobić skoro to naprawdę tak wyglądało. To zanurzała się to wychylała główkę łapiąc zachłannie powietrze, zastygała w bezruchu albo machała łapami nad wyraz energicznie. Pomyślałam, że może zaplątała się w jakieś trawy albo wodorosty i nie umie się wyplątać. Nie zastanawiając się długo ruszyłam jej na pomoc zaopatrzona w dwa znalezione na szybko patyki, w tej akcji ratunkowej poślizgnęłam się na błocie i wpadłam do wody jedną nogą. I kiedy z tych patyków zrobiłam coś na kształt podbieraka i udało mi się żabę wydostać na powierzchnię zobaczyłam coś co mnie i załamało, i przestraszyło bo połowa tej żaby znajdowała się w pysku żmii. Kiedy zaczęłam moją akcję ratunkową bałam się, żeby tej żaby nie uszkodzić bo ingerencja w przyrodę zawsze niesie ze sobą ryzyko ale czegoś takiego się nie spodziewałam. I nie umiem pozbyć się z głowy widoku tej oddalającej się strumykiem żmii i połowy żaby usiłującej walczyć o życie w tej przegranej już walce. Ja wiem, że to naturalna kolej rzeczy i że ta żaba, którą zjadła żmija, zjadła wcześniej te śliczne niebieskie ważki, którymi się zachwycam. Jednak i tak wiedzieć to a to widzieć to jest zupełnie coś innego.

Tym trochę smutnym akcentem kończę, to i tak była piękna środa a będzie jeszcze fajniej bo zanim tu usiadłam zrobiłam chlebek bananowy i z utęsknieniem czekam na sygnał dźwiękowy od piekarnika, że to już. 

A jak Wasza środa? I jakie plany na czwartek?