Tęczowa wyspa Burano.

Jakiś czas temu wróciłam z Włoch. Chociaż byłam już we Włoszech to na drugą wizytę w tym pięknym kraju cieszyłam się tak bardzo jak na tę pierwszą. Lot mieliśmy do Treviso i tam też mieszkaliśmy w fajnym drewnianym domku z ogrodem tak wielkim, że mówiliśmy na niego park. Śniadania i kolacje jadaliśmy w ogrodzie właśnie i spędzaliśmy tam wieczory. Mieliśmy piękny staw z karpiami, wiewiórki, jabłonie i zieleń aż po horyzont. To był niezapomniany czas.

I chociaż naszym głównym celem były Dolomity to odwiedziliśmy na jeden dzień Wenecję, a w przedostatni dzień urlopu popłynęliśmy na dwie wyspy, Murano i Burano. 

Dzisiaj będzie o pierwszej z nich, chociaż odwiedziliśmy ją jako drugą.

Na czas urlopu tradycyjnie już wypożyczyliśmy samochód na lotnisku w Treviso, było nas pięcioro więc takie rozwiązanie było najwygodniejsze i najłatwiejsze w temacie poruszania się. Wyjątek zrobiliśmy dla Wenecji i samochód zamieniliśmy na pociąg. Sporo się naczytaliśmy na temat braku miejsc parkingowych oraz cenach jeśli już takowe udałoby się nam znaleźć. Za pociąg z Treviso płaciliśmy 7 euro za osobę w dwie strony a podróż trwała ok. 40 min. Wysiadaliśmy na dworcu St. Lucia skąd zaczynaliśmy zwiedzanie. 

Zaraz przy wyjściu z dworca znajdują się kasy sprzedające bilety na rejsy po Wenecji i stanowiska skąd one kursują. Opcji kupna biletu jest mnóstwo podobnie jak firm oferujących swoje usługi. My wybraliśmy najtańszą z nich i najwygodniejszą bo z Wenecji do Burano i Murano popłynęliśmy zwykłym środkiem transportu nazywanym tutaj vaporetto. Kupiliśmy bilety jednodniowe 

za 20 euro/os. co wychodziło taniej patrząc na to, że bilet jednorazowy kosztuje 7,50 euro. Połynęliśmy na nim na trasie Wenecja - Murano, Murano - Burano, Burano - Wenecja. Fajnie, wygodnie, dużo miejsc siedzących chociaż ja osobiście wolałam stać i podziwiać widoki.

Byłam już kiedyś w Wenecji, podczas pobytu w Bergamo przyjechaliśmy tu na jeden dzień. Ale wtedy nawet nie pomyśleliśmy o tym, żeby udać się do Murano za to teraz to był punkt obowiązkowy. Marzyłam o tym, żeby zobaczyć te kolorowe domki i pospacerować wzdłuż skąpanych w tęczowych kolorach kanałów. Uwielbiam kolory, również te w architekturze zawsze mnie zachwycają i przyciągają uwagę, zapisując się w pamięci kolorowymi wspomnieniami.

Murano za sprawą kanałów przypomina rzecz jasna Wenecją, ma też niczym Piza swoją krzywą wieżę przy kościele St. Martin.

Pomimo sporej liczby turystów Burano było ciche i spokojne. Wydawało się nierzeczywiste i czasami ciężko było mi uwierzyć, że mieszkają tu ludzie. Pomimo tego, że dużo domków za sprawą zamkniętych okiennic sprawiała wrażenie niezamieszkanych widziałam też mieszkańców wykonujących tak przyziemne i zwyczajne rzeczy jak podlewanie kwiatów czy wieszanie prania.

Murano słynie z rękodzieła zwanego merletto, te misternie tkane koronki można kupić w wielu sklepikach, są ozdobą obrusów, pościeli a nawet dziecięcych ubranek i śliniaków. Można kupić też koronkowe kolczyki i chociaż ja bardzo lubię przywozić sobie z wyjazdów ręcznie robioną biżuterię to ta nie bardzo jest w moim stylu. Przywiozłam sobie zamiast tego śliczną zakładkę do kiążek, która jest tak delikatna, że teraz żal mi jej używać :). Myślę o tym, żeby ją zalaminować.

Chociaż ja ze względu na moją miłość do niebieskiego to właśnie w takim domu zamieszkałabym najchętniej, bardzo podobały mi się również te intensywnie żółte albo zielone. Ten czerwony ze zdjęcia powyżej też jest niczego sobie :).

Burano cieszy oczy kolorami i chociaż mieszkańcom zapewne nie brakuje codziennych problemów to może taka uliczna koloroterapia pomaga się z nimi borykać i poprawia humor.

Kiedyś kolory fasad miały ułatwić rybakom wracającym z połowu odnalezienie domu. I chociaż teraz rybaków w Burano już niewielu to prawie każdy z mieszkańców zamiast niepotrzebnego tu samochodu ma łódkę, a kolory domów stały się atrakcją turystyczną, przyciągają na wyspę turystów i wyróżniają ją spośród innych. Nie wiem czy gdziekolwiek istnieje podobna, równie kolorowa.

Jestem pewna, że mieszkańcy Burano się znają. Ciekawe tylko czy pamiętają też kolory domów sąsiadów i czy używają ich podczas lokalizacji, np. Maria z czerwonego domu przy piekarni albo Luigi z zielonego domu między pocztą a kawiarnią.

Jestem zachwycona Burano, szalenie mi się tam podobało, to był najbardziej kolorowy spacer naszego urlopu i chyba najbardziej kolorowe miejsce, w którym byłam. I chociaż mam wiele kolorowych wspomnień, np. z Sintry, Costa Nova albo z Parku Güell to Burano pobija chyba wszystkie intensywnością i różnorodnością barw.

Myślę, że nie sposób nie zachwycić się Burano. Jest kolorowe, bajkowe i całkiem inne od pozostałych odwiedzonych przeze mnie miejsc. I chociaż mam w życiu to szczęście, że pięknych miejsc widziałam sporo to nigdy nie zapomnę spaceru po Buranu, ekscytacji faktem, że naprawdę tu jestem, radości z robienia zdjęć i cappuccino wypitego na małym placyku otulonym kolorami.