Salinas. Sól z morza i kolorowa woda.

Sól morska powstaje na drodze krystalizacji słonych mórz i jest efektem odparowywania wody morskiej. Podczas wizyty w Wieliczce mogłam zobaczyć sól kamienną a wizyta w Torrevieja pozwoliła przyjrzeć się bliżej miejscu, w którym wydobywana jest sól morska. Wydobywa się ją z podziemnych złóż w postaci bloków, brył i kamieni. Woda swój specyficzny kolor zawdzięcza algom rosnącym na dnie a najbardziej intensywny jest w okresie ich kwitnienia.

Wydobywanie soli w tym miejscu zaczęło się w 1803 r. Od tego czasu zmieniły się zarówno metody jak i narzędzia używane przy pracy. Salinas Torrevieja są największym producentem soli morskiej w Europie i jedynym takim miejscem, gdzie do wydobycia soli używa się maszyn unoszących się na wodzie.

Odkąd miejsce to zostało uznane za Park Naturalny jest objęte specjalną ochroną i to nie tylko ze względu na wydobycie soli ale też na niespotykane gatunki roślin i ptaków, które tam żyją. Na ptakach i roślinach się nie znam ale flamingi odróżnić potrafię. Brodzą sobie one szczęśliwie, mocząc łapy w słonej wodzie. Miałam kilka podejść do zrobienia im zdjęć, niestety miejsce gdzie sobie wiodą to ptasie życie objęte jest zakazem wstępu a zza płotu nie jestem w stanie sięgnąć obiektywem. Mogłabym co prawda zaryzykować i podejść bliżej przez jedną z dziur w ogrodzeniu, ale nie mam tyle odwagi w łamaniu prawa. Wierzę w celowość postawienia tam zakazu a flamingi obejrzę sobie kiedy indziej, może w Miami :).

Gromadząca się na brzegach sól przypomina śnieg. I nawet chrzęści pod butami podobnie. Deptanie po przyprawie jest doznaniem dziwnym i oryginalnym.

Pomimo miejsc odgrodzonych siatką większość terenu dostępna jest dla ludzi. W pobliżu wydeptane są ścieżki spacerowe, nie brakuje też chętnych do kąpieli ( chociaż jest to zakazane i grozi grzywną ) a wysokie zasolenie pomaga poczuć się prawie tak jak w Morzu Martwym. Doznanie pewnie ciekawe ale ja póki co nie jestem zbytnio przekonana do wejścia do tej czerwonoróżowej słonej wody. Nie przekonują mnie również rzekomo zdrowotne zalety takiej kąpieli.

Co innego Mila. Ona była przekonana, że kąpiel jest wpisana w spacer jako atrakcja obowiązkowa i oczywista. Miała wielką ochotę na zamoczenie łap i nie tylko, nie od dzisiaj wiadomo, że mokra Mila to najszczęśliwsza Mila. Ja jednak nie podzielałam jej entuzjazmu myśląc o późniejszym myciu jej z soli. Kiedy zaakceptowała fakt, że z kąpieli nici, próbowała turlać się w soli myśląc zapewne, że to śnieg. Wyraz jej pyska kiedy chwytała swoją zabawkę obtoczoną słonymi grudkam, po czym ją wypluwała, oblizywała się i próbowała jeszcze raz powodował nasze gromkie wybuchy śmiechu.

Z fizyki zawsze byłam kiepska, nie było - i nadal nie ma - siły która pozwoliłaby mi ogarnąć rozumem tę dziedzinę. Za to uwielbiałam doświadczenia, np. to z solą skraplającą się na kawałki sznurka. Kiedy tak patrzyłam na grudki soli na kamieniach i wystających z wody kawałkach dewna, wróciło szkolne doświadczenie i codzienne przypatrywanie się soli pojawiającej się w słoiku na parapecie.

Salinas to miejsce ciekawe i bardzo oryginalne, połączenie czerwonawej wody z białymi, błyszczącymi się w słońcu drobinkami wygląda naprawdę niesamowicie. Szukałam polskiego odpowiednika słowa salina ale nie znalazłam nic co by mi pasowało. Liczę na Was w tym temacie. Może Makroman Ty pomożesz?