Dlaczego nie zachwycił mnie Phuket.

Phuket, największa wyspa Tajlandii, miała być dla nas w głównej mierze bazą wypadową na jednodniowy rejs po Zatoce Tajlandzkiej. Ze Siem Reap przyjechaliśmy po południu i po ulokowaniu się w hostelu i krótkim odpoczynku poszliśmy na spacer i mały rekonesans okolicy. Phuket słynie z imprez, całonocnych dyskotek, wygibasów w pianie i hulacznego życia. Żądni takich wrażeń turyści wracają z Phuket zachwyceni bo wyspa spełnia ich imprezowe oczekiwania. My plany mieliśmy inne - jeden dzień na wodzie a kolejny, będący ostatnim dniem urlopu, na wypożyczonym skuterze.

Śmierć króla Tajlandii Ramy IX w październiku 2016 r. była tragedią dla całego kraju. I pomimo tego, że od grudnia 2016 r. władzę sprawuje jego syn to zdjęcia, plakaty i graffiti przedstawiające ukochanego, nieżyjącego króla to widok często spotykany w Tajlandii.

Phuket jest mało azjatyckie, centrum miasta to dawna portugalsko-chińska dzielnica z kamienicami w stylu kolonialnym. Niestety większość z nich jest zniszczona, pomimo tego, że sprawia wrażenie zamieszkanych. Jak dla mnie Phuket jest raczej po europejsku nowoczesne co uważam za jedną z jego największych wad. Mnóstwo tutaj kawiarni serwujących babeczki i muffiny oraz kawę z bitą śmietaną podawaną w wielkich szklankach. Ich wystrój jest daleki od azjatyckiego, królują drewniane stoły, nowoczesne bary w stylu boho z zastawą w pastelowych kolorach a konsumpcję uprzyjemniają dyskotekowe hity. Łatwiej o hamburgera niż o pad thai'a i żeby takiego zjeść to trzeba wyjść poza centrum. Sklepy są stylowo urządzone, panuje w nich raczej mało azjatycki spokój, porządek i ład. Nie jestem pewna czy by nas nie pogonili za tak normalną w Tajlandii rzecz jak targowanie się.

Phuket to najbogatsza wyspa Tajlandii i widać to już na pierwszy rzut oka. Przeważają drogie samochody a na obrzeżach miasta królują wielkie, otoczone ogrodami rezydencje. Mnóstwo tutaj Anglików a język angielski słyszy się chyba częściej niż tajski.

Phuket trochę mnie rozczarowało ale nie czułam smutku z tego powodu. Cieszyłam się na rejs następnego dnia a nasz spacer traktowaliśmy raczej jako zabicie czasu i alternatywę dla siedzenia w hostelu. Nie wiem czemu ale nie liczyłam na szybsze bicie serca ani na powalenie na kolana spektakularną architekturą.

Jednym z najbardziej znanych miejsc na Phuket jest posąg Wielkiego Buddy znajdujący się na szczycie góry Nakked. Mający wysokość 45 metrów marmurowy posąg góruje nad wyspą. Dookołą niego znajdują się platformy widokowe z których rozciąga się piękny, panoramiczny widok na okolicę. Rzekomo Wielki Budda sprzyja medytacji przez co jest chętnie odwiedzany przez szukających wyciszenia i równowagi buddystów. Czuć tutaję atmosferę modlitwy i skupienia a do udzielających błogosławieństwa mnichów ustawiają się kolejki wiernych.

Posąg jest naprawdę wielki a siedzący Budda emanuje niezmąconym spokojem. Jest tak jasny i "czysty", że nawet na deszczowym niebie pięknie się prezentuje.

Buddyści wierzą, że Wielki Budda ma moc. Na "złotych" liściach, w najróżniejszych językach, zapisano prośby, podziękowania i przemyślenia. Za drobną opłatą każdy z nas może zostawić coś od siebie. Ilość tych liści naprawdę zdumiewa i pozwala wierzyć, że może faktycznie miejsce ma moc. Podobne wrażenie zrobiły na mnie krzyże na litewskiej Górze Krzyży.

Koty w Tajlandii są wszędzie, w świątyniach też. I smacznie sobie śpią w otoczonych czcią i wiarą murach.

U Wielkiego Buddy byliśmy wcześnie rano. Widoczność była raczej średnia ale przy słonecznej pogodzie jest się czym zachwycać. Tego dnia było pochmurno, parno i duszno a powietrze było ciężkie i gęste.

W dniu przylotu na Phuket poszliśmy na spacer do centrum miasta o tej samej nazwie a później na Wzgórze Małp, którego największa atrakcja zawarta jest w nazwie. Droga jest męcząca i dosyć stroma ale asfaltowa więc idzie się łatwo. Co jakiś czas ustawione są kramy z jedzeniem i piciem co ratowało nam życie bo ilość wody wypitej podczas tego spaceru spokojnie możemy mierzyć w hektolitrach :).

Wzgórze Małp to małpy, małpy i małpy. I mieszkańcy traktujący wzgórze jako trasę codziennych spacerów albo joggingu. Małpy żyją tutaj na wolności i pomimo tego, że dają się obserwować i sprawiają wrażenie, jak by pozowały do zdjęć to są agresywne i chamskie. Przyzwyczajone do karmienia przez turystów potrafią wyrywać butelki z wodą, wskakiwać na plecy i zaglądać do plecaków. Domagają się jedzenia rozpieszczone codzienną ucztą fundowaną przez przyjezdnych. Często gonią turystów a Ci uciekają z piskiem, sama byłam jednym z nich a biegnącą za mną małpę, pokazującą zębiska bynajmniej nie w uśmiechu, pamiętać będę długo. Liczyłam na to, że spacer wśród dzikich małp da nam w nagrodę jakieś spektakularne widoki ale na górze okazało się, że szału nie było. Było za to zmęczenie i mokre od potu włosy i ubranie.

Plany na ten dzień mieliśmy ambitne co niestety pokrzyżowała nam wywrotka na skuterze. Zatrzymaliśmy się na tankowanie bo chcieliśmy jechać w takie trochę odludne rejony i woleliśmy mieć pełen bak. Zatrzymaliśmy się przy stacji, przepuściliśmy samochody i przy podjeżdżaniu do dystrybutora zaliczyliśmy mały upadek. Na szczęście prędkość mieliśmy żadną i skończyło się na zdartych łokciach i kolanach. Nigdy nie zapomnę pomocy udzielonej nam przez pracowników stacji paliw, którzy szybko wybiegli, żeby nam pomóc. Przyniesiono nam wodę a po chwili podjechała furgonetka, która zabrała nas na pogotowie gdzie założono nam opatrunki. Najwięcej stresu mieliśmy w związku z tym, że był to nasz ostatni dzień na Phuket, wieczorem mieliśmy samolot do Bangkoku a z tamtąd następnego dnia do Frankfurtu. A jeszcze czekały nas formalności w biurze wynajmu skutera. Na szczęście wszystko poszło sprawnie i wyrobiliśmy się przed czasem. Nasze plastry i bandaże przyciągały uwagę, oferowano nam bezinteresowną pomoc, kierowca autobusu wniósł nam plecaki a podczas odprawy zaproponowano pierwszeństwo wejścia na pokład i zmianę miejsc tak, żebyśmy mieli więcej miejsca dla tych naszych poobijanych nóg. Z czego nie skorzystaliśmy bo czuliśmy się świetnie. Ale dobroci ludzi nie zapomnę bo to moje wypowiadane cały czas i do wszystkich podziękowania to na pewno było za mało. Bezinteresowna pomoc chwyta za serce.

Odczucia wobec Phuket mam mało entuzjastyczne na co wpływ ma ilość i jakość tego, co widziałam. Gdyby doszedł do skutku nasz dzień na skuterze to na pewno ta relacja brzmiałaby zdecydowanie inaczej. Musieliśmy zrezygnować i z dotarcia na Przylądek Promthep - najdalej na południe wysunięty punkt na wyspie, i z obiadu na plaży ale tego dnia najbardziej liczyło się to, że z upadku wyszliśmy cało, bez złamań i potrzeby hospitalizacji.

Tak nam minął przedostatni dzień tej niezapomnianej przygody.