Taka fajna jesień!

 Tak tak, dobrze widzicie, nie ma potrzeby przecierania oczu bo może do tekstu wkradł się błąd. Tegoroczna jesień jest fajna i piszę to ja, jeszcze niedawno mająca z jesienią dosyć burzliwą relację. I jakby było mało tych ekscesów to określam jesień mianem fajnej wtedy, kiedy nie mam ku temu zbyt wielu powodów. Pogodowo jest raczej kiepsko i chociaż pierwsze tygodnie były jak spełnienie marzeń to od jakiegoś czasu jest mokro i szaro, chociaż na szczęście ciepło. Łatwo cieszyć się jesienią kiedy jest piękna i złota, jak jednak darzyć ją ciepłymi uczuciami kiedy chłosta deszczem a człowiek, w tym przypadku ja, wraca do domu bez parasola i w kurtce bez kaptura?

 Bo o ile jeszcze jakiś czas temu i wierzyłam, i miałam nadzieję, że jesień będzie słoneczna i piękna, zbliżona do tej sprzed roku, to rzeczywistość szybko podcięła mi skrzydła i wylądowałam na twardej ziemi z takim hukiem, że zatrzęsła się w posadach. Pada niemal bezustannie od niemal dwóch tygodni, słońca nie widziałam już tak dawno, że żeby nie zapomnieć jak wygląda niedługo będę musiała je sobie wyguglowac. I jakby było mało tych pogodowych ekscesów to tym deszczom towarzy bardzo silny wiatr. 

 Moje zaprzyjaźnianie się z jesienią ociera się o szaleństwo, okraszone może nawet lekką dawką przesady. Bo moi drodzy, po wieeeeeelu latach na bakier z jesiennymi porankami, zaczęłam na nie patrzeć bardziej przychylnym okiem. Co prawda ciemność pozbawia mnie sił witalnych zanim na dobre wstanę to jednak kiedy od razu po otworzeniu oczu proszę Alexę o włączenie radia, bo światło włączam sobie sama 😊, zaczyna robić się miło. A od kiedy zaczęłam nastawiać sobie budzik o kwadrans wcześniej zrobiło się jeszcze fajniej bo te dodatkowe minuty wykorzystuję sobie na książkę i poranną kawkę wypijaną bez pośpiechu. Takie poranki otulają mnie spokojem niczym kaszmirowym pledem i chociaż nie zawsze starczy mi tej aury na cały dzień to na kilka pierwszych godzin spokojnie.

 Pamiętam, że zeszłej jesieni intensywnie jeździłam na rowerze nawet pod koniec października, mam nawet takie zdjęcia, na których siedzę w słońcu z książką i herbatą, a na zdjęciu pogoda jak latem a jezioro nad którym siedziałam błyszczy jak złoto. W tym roku to się już raczej nie uda chociaż jeszcze do niedawna miałam nadzieję, że może jednak. Cieszę się natomiast, że miałam okazję pozachwycać się jesienią w wielu z ulubionych miejsc, bo był czas kiedy byłam pewna, że jesień przejdzie mi w tym roku koło nosa. Minione dwa weekendy były pogodowo nawet całkiem znośne a ja spragniona aktywności innych niż te domowe, ruszyłam na spotkanie z jesienną przygodą niemal w dzikim pędzie, nie zatrzymało mnie nawet sięgające kostek błoto ani czasem deszcz. Jesienne spacery są moim rytuałem i tradycją a dzielenie się z Wami fotograficznymi "zdobyczami" tychże, też już weszło mi w krew. Zatem niech tak samo będzie i w tym roku chociaż jesień trochę brzydsza niż ostatnio, warunki, w których próbowałam się nią cieszyć też.

 Nie będę ukrywać, że dużą zasługę odgrywa w mojej jesiennej ekscytacji nowa praca. Szukanie nowego zajęcia jest stresujące i kłopotliwe ale tak samo ciężkie bywa wybranie najlepszej z ofert. Nigdy przecież do końca nie możemy być pewni, czy podjęliśmy słuszną decyzję, i czy nie będziemy żałować. A ja jedyne czego teraz żałuję to tego, że tak długo zwlekałam ze złożeniem wypowiedzenia. Mam nadzieję, że ten stan ekscytacji i radości, z jaką wychodzę z domu, nie jest tylko chwilowy ale zostanie ze zmną na zawsze. Bo powiem Wam, że zanim zaczęłam szukać pracy, to o takim właśnie miejscu marzyłam i kiedy na końcu miałam dylemat między dwoma pracodawcami to ten hotel wybrałam głównie dlatego, że kiedy przyszłam na rozmowę o pracę, gdzieś tam w sercu poczułam, że jestem w dobrym miejscu. I chyba nigdy nie zapomnę tej przytulności i miłej aury, która mnie otuliła od pierwszego kroku.

 Weszłam w jesień raźnym krokiem, po dywanie z żółtych liści, w gotowości do czerpania z niej ile wlezie. Przede mną towarzyskie spotkania przy kawie o jesiennych smakach, długie jesienne wieczory z książką, które w tym roku mijają jakoś podejrzanie szybko, i jesienne spacery po zmroku. Nawet ostatnio odprowadzając koleżankę, która mieszka kilka minut ode mnie, wracałam do domu okrężną drogą. Wieczór był cichy, spokojny i ciepły a powietrze pachniało suchymi liśćmi i dymem z kominka, jedną z najpiękniejszych nut zapachowych. I wtedy zdałam sobie sprawę, że te wieczory to jedna z zalet jesieni, latem może i byłoby piękniej ale na pewno mniej magicznie. W takie wieczory nie wypada o jesieni źle mówić. Niezwykle raduje mnie również fakt, że już w najbliższy weekend otwierają się świąteczne jarmarki.

 I jakby było mało tych dobrych i pozytywnych ekscesów to na początku grudnia przyjeżdżają do mnie dwie blogowe koleżanki a ja tak się tym spotkaniem ekscytuję, że głowa mała. Jedną z tych osób już u siebie gościłam, do spotkania z drugą z nich dojdzie pierwszy raz w życiu. Moja radość szybuje pod chmury, ostatnio ciągle ciężkie i deszczowe, i już odliczam dni. 

 Jesienne poranki w świątecznych skarpetach i z herbatą w kubku w renifery? Jak najbardziej! Kto szczęśliwemu zabroni?!😊

  A Wy jak spędzacie jesień? Co Wam daje o tej porze roku najwięcej radości?