Przez łąki, przez pola

 Rowerowanie w maju nie należało do najłatwiejszych a ja, żeby móc spędzać wolny czas robiąc to co tak bardzo lubię, musiałam wykazać się sporą dawką sprytu i spontaniczności ( na szczęście to jedne z moich głównych cech charakteru zatem szło mi sprawnie 😜 ). Maj był kapryśny, nawet w lutym jeździłam i częściej, i dalej, i zdecydowanie częściej niż w maju w towarzystwie słońca i nieba bez chmur. Nadal na przejechanie czekają moje ulubione dłuższe trasy wzdłuż Łaby, z przerwami na plażowanie i zachwyty. W maju, aby móc cieszyć się życiem na jednośladzie, musiałam wykradać dobre chwile najczęściej pochmurnej codzienności.

Pięknych i słonecznych dni, będących również wolnymi, było w maju niewiele. No ale kiedy już się pojawiły od razu wsiadałam na rower, nawet jeśli w tym celu musiałam zmienić plany. Na skutek tego, że rower był priorytetem, na drugi plan zeszły bardziej przyziemne sprawy i obowiązki. Przysięgam, że nie chcielibyście zobaczyć mojego kosza na pranie, który nie dość, że był tak napchany, że się nie domykał, to jeszcze koło niego leżał spory stosik, który już się do niego nie zmieścił. Na całe szczęście zarówno pralkę jak i kosz na brudy mamy w pomieszczeniu gospodarczym, do którego nikt nie zagląda i jak wpadną goście, to tego stosu nie widać. Nie to, żebym była jakoś specjalnie z tego stanu rzeczy dumna ale nie mogę również napisać, żebym się tego wstydziła 😀. Tak się jakoś w maju składało, że słońce było dla mnie obietnicą pięknie spędzonego dnia a nie szybko schnącego prania, musiałam słuchać tego, co mi dyktuje serce a ono głośno wrzeszczało: wskakuj na rower i jedź w siną dal! Serce przecież wie co dobre.

Początek maja był dla mnie okazją do przejechania kilku dobrze znanych tras, swoją premierę miało pierwsze wiosenne czytanie nad jeziorem, udało mi się złapać pierwszą opaleniznę co najlepiej było widać na czole i policzkach. W maju wiosna bawiła się w "pojawiam się i znikam" zmieniając się drastycznie nawet kilka razy w ciągu dnia. Czasem po pięknym dniu znienacka pojawiała się jesień a ja zastanawiałam się, czy to piękne i upalne wczoraj wydarzyło się naprawdę.

Teraz, z perspektywy kilku minionych miesięcy cieszę się, że tak dużo jeździłam na rowerze w lutym nawet kiedy temperatury były na minusie i byli tacy, którzy na moje rowerowe przejażdżki reagowali pukając się w czoło 😄. Nie wiem czemu ale wszyscy skupiali się na tym, że jest -2 a nie, że świeci oślepiające słońce a na niebieskim niebie nie ma ani jednej chmurki. Zima trochę zaspokoiła mój apetyt na rowerowanie, niestety wiosną nadal czuję głód.

Jeśli mnie pamięć nie myli to w zeszłym roku o tej porze byłam nieźle już na rowerze rozpędzona. Za kilka dni lato i cóż, jeśli chodzi o codzienność na rowerze to ta wiosna nie będzie najlepszą jaką pamiętam. Nic to, latem będę musiała trochę się napedałować żeby zaspokoić apetyt i zostawione przez wiosnę niedosyty. Cieszę się, że mam przed sobą najpiękniejsze, przynajmniej w teorii, miesiące w roku i wierzę w to, że dostarczą wielu sposobności żeby się nimi cieszyć nie tylko na rowerze.