O tym, jak Marta zabrała mnie do Durham

 Pierwotny plan zakładał pisanie o Durham na balkonie, nie przewidziałam jednak, że porywisty wiatr będzie szarpał gałęziami drzew, których mam wokół sporo, tak bardzo, że zagłuszy mi moje własne myśli. Przeniosłam zatem warsztat pisarski do domu, to tyle w kwestii pięknego i upalnego czerwca na który czekałam prawie cały paskudny maj. Piszę prawie bo jednak coś tam z tego maja uszczknęłam, zwłaszcza jego pierwsze dni były wyjątkowe i za sprawą miejsca, i za sprawą towarzystwa. Majówkowy weekend spędziłam w Anglii u Marty, którą niektórzy z Was dobrze znają z bloga, którego prowadziła. Marta podróżowała szlakami wiatraków ale nie tylko, blogowanie niestety porzuciła chociaż ja wolę myśleć, że poprostu zrobiła sobie przerwę. To właśnie przez nasze blogi się poznałyśmy już ponad dekadę temu, co Marta mi właśnie niedawno uświadomiła, nie potrafię jedynie pojąć jak szybko to zleciało. Po raz pierwszy spotkałyśmy się w Portugalii, gdzie zaiskrzyło od razu i tak ta przyjaźń trwa.

Planów konkretnych nie miałam, najbardziej cieszyłam się na spotkanie z Martą a ta radość była tak wielka, że zagłuszała chęć odkrywania nowych miejsc. Cieszyłam się również na powrót po latach do Anglii a teraz szczęściem napełnia mnie fakt, że nadal jest tam tak fajnie jak kiedyś, co tyczy się również Anglików, którzy są tak mili i sympatyczni jak to zapamiętałam z wcześniejszych wizyt, mogliby jedynie trochę wyraźniej mówić 😉. Lot w obie strony miałam z przesiadką w Amsterdamie i powiem Wam, że to była niemal mrożąca krew w żyłach przygoda, na szczęście z happy endem. Do Anglii poszło szybko i sprawnie, no dobra, tylko sprawnie bo lotnisko w Amsterdamie jest tak ogromne, że zanim przeszłam z miejsca, gdzie wylądowałam, do miejsca, skąd miałam wylot, minęły dwie z moich trzech przesiadkowych godzin a ja byłam wykończona. Za to z powrotem miałam w Amsterdamie 50 min. na przesiadkę po czym jeszcze w Anglii okazało się, że samolot będzie opóźniony godzinę, co już z góry dawało mi 10 min. niedoczasu. Z tej godziny zrobiło się jednak trochę więcej i gdybym wtedy wiedziała, że to nie koniec perypetii, to w ogóle bym się tym spóźnieniem nie martwiła. Bo w samolocie, gdzieś tam hen nad ziemią wysoko w chmurach, dowiedziałam się, że nie spóźnię się na drugi samolot, no bo jak można się spóźnić na lot który, jak się okazało, został anulowany i go nie będzie? Na szczęście KLM szybko mnie przebukowało na najbliższy wolny lot i to już dwie godziny później, z których też zrobiło się trochę więcej, ale tym już Was nie będę zanudzać. Najważniejsze, że dotarłam szczęśliwie do domu, co z tego, że w środku nocy.

Dobra, wracamy do tematu. Marta mieszka niedaleko Durham, do którego mnie zabrała, dobrze wiedząc, że spodoba mi się tam tak jak jej. I zdecydowanie były to moje klimaty i dużo angielskiej zabudowy, którą bardzo lubię. Lubię też stare angielskie cmentarze i sakralne budowle, których co tu ukrywać na codzień zbyt wielką fanką nie jestem. Jednak te angielskie mają w sobie coś takiego, czym ciężko się nie zachwycać a co ciężko określić w kilku słowach. Chyba ich kolorystyka oraz piękny chociaż często surowy styl wpisują się idealnie w moje gusta, zupełnie odmienne od tego co jest modne w naszej szerokości geograficznej.

Durham to miasto w północno-wschodniej Anglii, położone w hrabstwie o tej samej nazwie. W moim odczuciu jest niewielkie ale widziałam jedynie najstarszą i najbardziej klimatyczną część, możliwe zatem, że Google albo wikipedia mają na temat wielkości Durham całkiem inne zdanie. Dla mnie jest przyjemnie kompaktowe, Marta zabrała mnie wszędzie tam gdzie powinnam być a to wszystko spacerkiem co jest najlepszym dowodem na to, że Durham raczej nie jest metropolią, co akurat dla mnie jest wielką zaletą. 

Durham ma dwa zabytki, zamek i katedrę, wpisane na listę światowego dziedzictwa kulturowego UNESCO. Zamek jest główną atrakcją i symbolem miasta, widnieje chyba na każdym magnesie i na każdej widokówce.

I chociaż nie jestem fanką Harry'ego Pottera to nawet na mnie zrobiło wrażenie to, że przechadzałam się dziedzińcem, który był planem filmowym.

Lubię mieć ten komfort jaki daje jedynie zwiedzanie z tubylcem, przyjemność mam podwójną jeśli tym tubylcem jest osoba, która dobrze mnie zna i wie co lubię. O Durham często słyszałam z Marty opowiadań, to jedno z Jej najulubieńszych miast i cieszę się, że teraz polubiłam je i ja. Rozumiem, o co robiła tyle szumu 😀.

Podczas tworzenia tego wpisu pojawiły się w mojej głowie przemyślenia dotyczące tego ile zawdzięczam blogosferze. Dzięki Ani zakochałam się w Norwegii bo pokazała mi fiordy i Lofoty, dwie noce nawet goszcząc u siebie, za darmoszkę 😊. Teraz byłam w UK u Marty, czyli znów darmowe B&B, z nieograniczonym dostępem do herbaty, wina i szoferką w pakiecie, plus możliwość zabawiania kota. Ja to się umiem ustawić 🤣. Teraz czekam tylko aż Julka z Majorki pójdzie na swoje 🤣. Pocieszająca i rozgrzewająca niczym herbata z cytryną jest myśl, że Martę i Julkę gościłam już u siebie; sumienie mam trochę spokojniejsze bo to nie jest tak, że tylko ja korzystam z cudzej gościnności. Z równą chęcią ją ofiarowuję, czym chata bogata 😊. Może kiedyś dotrze do mnie i Ania. I Ula. Pamiętajcie dziewczyny, że zawsze jesteście u mnie mile widziane, dajcie mi tylko znać kiedy się Was spodziewać, w przypadku dnia roboczego zostawię Wam klucze pod wycieraczką.

Wiem, że Marta raczej tego nie przeczyta ale kto wie, może dla Durham zrobi wyjątek. Bardzo bardzo bardzo Ci dziękuję za ten cudowny czas, oby kolejny taki przytrafił nam się już niebawem, nieważne gdzie, gdziekolwiek... Ta wizyta na nowo rozbudziła we mnie tęsknotę i za Martą, i za Anglią i chociaż w chwili obecnej czuję dziwną, niezrozumiałą dla mnie niechęć do podróżowania to do Anglii poleciałabym znów choćby zaraz.