Hallstatt w niepogodę i moje "niezachwyty"

Zabierałam się do napisania tego wpisu niczym sójka wybierająca się za morze albo nawet jeszcze dłużej bo w Hallstatt byłam pod koniec stycznia. Piękna pogoda i codzienny ptasi koncert jaki mi serwują mieszkańcy okolicznych drzew sprawiły, że obudziłam się dzisiaj przed siódmą a dla mnie w wolny dzień jest to niemal blady świt. Życzę Wam pięknego wtorku, pozdrawiam z balkonu i ruszam z tematem 😊.

Jeszcze zanim pojechałam do Austrii byłam pewna, że wpis o Hallstatt będzie pierwszym jaki się tutaj pojawi po powrocie do domu. Stało się jednak inaczej a ja wpadłam w taką skrajność, że bywały momenty, w których zastanawiałam się czy w ogóle o Hallstatt wspominać. Bo jak napisać o miejscu, które mi się nie podobało? Nie wiem czy wpływ na to miały moje wyobrażenia, których bazą były wszystkie zachwyty i zakochania, o których czytałam a którym miasto nie sprostało w najmniejszym nawet stopniu? Czy może ilość klimatycznych i urokliwych małych miasteczek, które widziałam a które, co tu ukrywać, w moim osobistym rankingu deklasują Hallstatt i zrzucają je na sam koniec listy? Ktoś, kto był w Alzacji albo na południu Niemiec nigdy nie powie, że Hallstatt jest jednym z naj, a ja byłam. I niestety chyba to właśnie sprawia, że jestem trochę bardziej wybredna. No bo sami przyznacie, że rzekomo jedno z najpiękniejszych miasteczek w Europie stawia poprzeczkę dosyć wysoko i powoduje, że człowiek się spodziewa nie wiadomo czego i nie wiadomo czego oczekuje. 

Przyznam Wam się, że kiedy wracaliśmy z Hallstatt czułam lekkie wyrzuty sumienia a przynajmniej coś na kształt takowych. Nie rozumiałam czemu mam tak smutne wrażenia po pobycie w miasteczku, które przecież wszystkim się podoba. Myślałam, że może wpływ na moje odczucia ma pogoda, która zamiast zimowej przypominała tego dnia jesienną i przez większość czasu padało. Ale przecież byłam z najlepszą ekipą świata a z nimi nie straszne mi burze, wichury, śnieżyce i gradobicia bo zawsze jest fajnie. Przpuszczam, że latem podobałoby mi się dużo mniej bo pewnie maszerując z tłumami turystów jedyną ulicą w mieście wrażenia miałabym jeszcze gorsze a oprócz tego pewnie, biorąc po uwagę mój wzrost, nic bym nie widziała.

To nie jest tak, że nie ma w Hallstatt nic ładnego i miasto nie może się spodobać. Ma ładną i klimatyczną architekturę a położenie nad jeziorem i otoczka w postaci Alp robią wrażenie nawet przysłonięte lekko przez chmury i padający deszcz. Niestety jest trudne do fotografowania a przynajmniej do robienia tego z sensem, domy zbudowane są na zboczu gór co powoduje, że aby zrobić zdjęcie trzeba poszukać odpowiedniej ( czyt. odpowiednio oddalonej ) perspektywy.

Pamiętam, że owego dnia wieczorem zebrałam się na odwagę i przyznałam się Ani z Norwegii, że mi się Hallstatt nie podobało. Wiecie jak to jest kiedy ktoś twierdzi, że nie darzy zbyt ciepłymi uczuciami miejsca, które zachwyca wszystkich którzy tam byli. Takie bycie na przekór uchodzi niemal za kontrowersję 😊. Ale jakież było moje zdziwienie ( oprócz tego, że przemiłe ), kiedy okazało się, że Ania ma wrażenia podobne do moich i podobne do moich "niezachwyty". Z tą różnicą, że Ania jeszcze myśli, że może latem byłoby fajniej i ma plan wrócić kiedy nadarzy się okazja. Ja to raczej nie wrócę, no chyba że Ania mnie namówi 😊.

Zanim wspomnę o cmentarzu w Hallstatt, który jest jednym z zabytków, spójrzcie proszę na tego kota leżącego na ramieniu krzyża. Można mieć proste acz ciekawe nagrobki? Można.

Na dowód tego, że Hallstatt to nie tylko "niezachwyty" spójrzcie proszę na ten cmentarz, on nie ma prawa się nie spodobać. No chyba, że ktoś niekoniecznie jest fanem takich miejsc, ja jestem i mnie ten cmentarzyk zachwycił. Proste, stare nagrobki z krzyżami ukrytymi pod drewnianymi konstrukcjami przypominającymi dachy domów. I chociaż miałam nadzieję spacerować po nim pokrytym śniegiem to deszczowa a co za tym idzie tajemnicza aura chyba nawet lepiej niż ten śnieg wpłynęła na moje doznania. Niepogoda pasuje do cmentarzy. Żałuję tylko, że słynna Kaplica Czaszek, którą tak bardzo chciałam zobaczyć, była zamknięta.

Hallstatt to klimatyczne domki przytulone do zbocza gór, których mieszkańcy mają widok na Alpy i jezioro. Trasa zwiedzania wiedzie głównie uliczką wzdłuż brzegu jeziora będącą również głównym szlakiem turystycznym, w miasteczku jest jeden mały plac z kolorowymi kamienicami, mały kościół z cmentarzem, o którym wspomniałam wcześniej, słynna Kaplica Czaszek i jeśli chodzi o atrakcje to chyba nic więcej. Można jeszcze pojechać do kopalni soli. Dostrzegłam w Hallstatt potencjał, podoba mi się lokalizacja miasta i zabudowa ale nie jest tego aż tyle, żeby miasto stało się jednym z tych naj.

Rozumiem, że Hallstatt może się podobać, zwłaszcza Azjatom, których było tam od groma i ciut ciut, bo w Azji o takie miasteczka trudno. Ale Chińczykom to się dziwię, bo zbudowali sobie kopię Hallstatt a nie np. Colmar albo Eguisheim, mogę to sobie jedynie wytłumczyć tym, że tam nie byli. W majówkę był w Hallstatt jeden z moich kolegów z pracy i cóż, wrażenia ma podobne do moich tylko rozczarowanie dużo większe bo Hallstatt było wysoko na jego podróżniczej liście marzeń. Nawet pogodę miał taką samą a przecież był maj.

Doceniam to, że mogę podróżować i zwiedzać świat, w każdym z miejsc szukam pozytywów i prawda jest taka, że łatwo jest mnie zachwycić bo z reguły wszystko mnie cieszy. Z entuzjazmem reaguję na to co mnie spotyka, nie oczekuję nie wiadomo czego, nie mam wygórowanych oczekiwań i szczerze mówiąc fakt, że Hallstatt wywarł na mnie raczej negatywne wrażenia trochę mnie zdumiewa. Niemniej jednak cieszę się, że tam byłam i przywiozłam swoje własne wrażenia, cóż z tego, że trochę inne niż większości. Mam świadomość tego, że moje wrażenia mogą być delikatnie mówiąc lekko kontrowersyjne ale co poradzę, takie są i kropka 😊. Dostrzegłam w Hallstatt dużo fajnych rzeczy ale chyba największym atutem miasteczka jest jego położenie. 

Teraz też czuję w sercu dylematy bo jutro wyruszam odkrywać nowy kraj i kolejną europejską stolicę, co do której mam duże oczekiwania i o której marzę chyba odkąd byłam nastolatką. Serio, serio. Trochę się obawiam że rzeczywistość znów da mi pstryczka w nos i sprowadzi na ziemię, po czym okaże się, że wcale nie było tak fajnie jak to sobie od dekad wyobrażałam 😀. Trzymajcie proszę kciuki za powodzenie misji, chcę wrócić zachwycona i przeszczęśliwa, z sercem pełnym pięknych wspomnień. Jak to ja zrobię wszystko, żeby tak było, oby tylko moja nowa destynacja miała wobec mnie takie same plany.