Małe jest piękne. Ojós.

O tym, że małe miasteczka mają w sobie dużo uroku przekonałam się już niejednokrotnie. Na pierwszy rzut oka wyglądające niepozornie mieścinki prawie zawsze zaskakują mnie ilością pięknych zakamarków oraz przepełniają radością z ich odkrywania. Małe jest piękne i nie myślę tak tylko dlatego, że mam metr sześćdziesiąt :). Małe miasteczka też są cudne tylko trzeba dać im szansę.

Hiszpanię zwiedzam bez przewodnika a do większości miejsc docieram albo przypadkiem albo przejeżdżając przez nie w drodze zupełnie gdzie indziej. Wtedy sobie zapisuję nazwę i tam wracam albo jeśli czas pozwala zatrzymuję się od razu. Zaszywam się w gąszczu wąskich uliczek, zaglądam ludziom do okien 

( tak tak, wiem...nie wypada i jestem tego świadoma :) ), zachwycam się detalami i chłonę senną atmosferę miejsca.

Takiej uliczki nie widziałam wcześniej chyba nigdzie. Po jej obu stronach mieszkańcy poustawiali donice z kwiatami i drzewkami, rośliny wiszą również na ścianach domów i stoją na parapetach. W tym przypadku miejska dżungla nabiera trochę innego znaczenia.

Dbałość ludzi o najbliższe otoczenie i o to, żeby dodać trochę kolorytu i radości miejscu, w którym przyszło im żyć wywołuje u mnie zawsze najcieplejsze uczucia. Im mniejsza społeczność tym większe poczucie przynależności do miejsca gdzie sąsiad jest kimś więcej niż tylko osobą mieszkającą obok lub w tej samej uliczce.

Nie bez znaczenia jest zapewne fakt, że nikomu nie przyjdzie do głowy zniszczenie czegokolwiek dla głupiej zabawy i zniszczenie tego, w co mieszkańcy wkładają tyle pasji i serca.

Ojós to jedno z tych miasteczek, gdzie wszyscy się znają a anonimowość nie istnieje nawet w przypadku kogoś przyjezdnego, bo zawsze znajdzie się ktoś chętny do pogawędki i małego przepytania skąd jesteśmy i czy nam się podoba dane miejsce.

Mila wywoływała przerażenie wśród kotów - widać to świetnie w ich oczach. Szkoda, że do nich nie dociera, że Mila ma jak najbardziej pokojowe zamiary i podobnie jak jej pani, kocha inne zwierzaki :). I nigdy by żadnego nie skrzywdziła.

Wieczorami parki i place zapełniają się ludźmi. To najlepsza pora na wymianę informacji i plotek, ogrania sąsiadkę w karty lub przegrania z sąsiadem w warcaby. Czymś normalnym są wspólne posiłki na świeżym powietrzu, grillowanie lub wspólne oglądanie telewizji, przy czym najczęściej telewizor zostaje wystawiony przed dom a wokół niego zasiadają widzowie :).

To jedno z miejsc, które odkryliśmy przypadkiem jadąc całkiem gdzie indziej. Takie przypadkowe miasta to również pewność, że nas nie rozczarują. Nie mając pojęcia o ich istnieniu nie mamy wobec nich żadnych oczekiwań ani wyobrażeń. Mogą nam się jedynie spodobać lub nie...

Ojós nas zachwyciło od pierwszego wejrzenia i to uczucie towarzyszyło nam cały czas, wykazując tendencję wzrostową z każdym kolejnym krokiem...

Valle de Ricote. Kolejna odsłona.

Druga odsłona tego pięknego kawałka mojej okolicy. Kolejna, ale nie ostatnia. Za każdym razem kiedy mam ochotę na fajny spacer a nie chce mi się jechać daleko, wskakuję w samochód i po kwadransie jestem tutaj.

Bez Mili nie ma spacerowania...Szwędanie się nowymi ścieżkami to dla niej frajda równie wielka jak dla mnie. Tylko, że ją pociągają nowe zapachy, szyszki i patyki a ja cieszę duszę i oko.

Teren raczej górzysty ale nie ma wymogu zdobywania szczytów. Spacery po płaskim sprawiają mi tyle samo radości co wspinanie się, z tą różnicą - że na dole łatwiej o cień. Zawsze znajdzie się jakieś drzewo pod którym można usiąść, odpocząć i chociaż na chwilę uciec przed palącym słońcem.

Czasem dojeżdżam tam sobie rowerem. No ale nie będę ukrywać, że wymaga to dużo więcej czasu.  I zdecydowanie dużo więcej wysiłku na co nie zawsze reaguję z entuzjazmem :). Co nie zmienia faktu, że rower darzę uczuciem wielkim i nie wyobrażam sobie życia bez dwóch kół :).

Te widoki nigdy mi nie zbrzydną. Łapanie ich w kadry też. Nieważne czy zadzieram głowę, czy z wysokości patrzę w dół, radość i zachwyt towarzyszą mi na każdym kroku.

Dzień chylił się ku końcowi i zachodzące słońce z jednej strony oślepiało a z drugiej kładło się na góry piękną barwą. Usiadłam sobie na wysokościach, popijałam earl grey'a i podziwiałam spektakl na koniec dnia, ze słońcem w roli głównej.

Góry, rzeki, gaje cytrynowe i pomarańczowe, drzewka brzoskwiniowe, daktylowce...I dziesiątki mniejszych i większych miasteczek przytulonych do skał...

Cytrynki :). Zabrałam sobie kilka do herbaty. I do krewetek. I do ryby. I do takiego jednego sosu, z którym kurczak smakuje wyśmienicie.

Chyba nigdy mi się nie znudzi przemierzanie krętych szlaków Valle de Ricote. Pomimo częstych wizyt tam widziałam niewiele, ale za każdym razem wracam do domu z apetytem na więcej. Więc może kiedyś będę mogła powiedzieć, że znam Valle de Ricote. Ale, ale...Pomimo tego, że jeszcze dużo zostało do odkrycia jedno wiem na pewno - miejsce jest piękne i warte każdych kolejnych odwiedzin.

Cartagena. Miasto z morza.

Cartagena była moim planem na dzień bez planów. Po prostu obudziłam się rano z apetytem na Cartagenę. Znowu...

Cartagena to miasto portowe. I jak mało gdzie mam tutaj wrażenie, że naprawdę wyrasta z morza.

Spacerom, nie tylko tym nadmorskim, towarzyszą mewy. I ten wyjątkowy zapach nie pozwalający zapomnieć, że morze jest blisko.

Skulony pan to pomnik poświęcony ofiarom terroryzmu. I nie widać chyba tego dokładnie ale ten pan jest goły. Całkowicie.

Uwielbienie do braku tłumów na ulicach jest sprzeczne z moim zamiłowaniem do przebywania w towarzystwie :). Nic to. Jeśli chodzi o zwiedzanie siesta jest moim ulubionym momentem dnia. W momencie kiedy w Hiszpanach odzywa się chęć do ucięcia sobie popołudniowej drzemki ja dostaję przyspieszenia i nabieram apetytu na spacery pustymi i zacienionymi uliczkami.

Przy niemym akompaniamencie ciszy zdecydowanie lepiej mi się spaceruje. Nic nie zakłóca spokoju, gwar nie rozprasza moich myśli, no i nikt nie wchodzi w kadr :).

Jednym z najważniejszych i najcenniejszych zabytków miasta są ruiny teatru rzymskiego. Pochodzą z czasów kiedy Cartagena nosiła nazwę Carthago Nova a zostały odkryte dopiero w 1988 r. W czasach kiedy nikt się nie spodziewał takich odkryć było to wielkie wydarzenie. Teatr otoczony jest blokami mieszkalnymi i dużym parkiem z którego roztacza się widok na port, teatr i miasto.

Ruchome schody w centrum miasta to jak dla mnie raczej bezsens niż luksus. Aczkolwiek przyznam szczerze że z nich skorzystałam. Tylko i wyłącznie dla sprawdzenia jak to jest :). I cóż...Zdecydowanie wolę schody w tradycyjnej wersji, a już na pewno w takim miejscu.

Cisza, spokój i wytchnienie. W wielu miejscach słyszałam tylko własne kroki. Centrum miasta przecina deptak - mam wrażenie, że prowadzi prosto do morza. Otoczony pięknymi kamienicami, z restauracjami, kawiarniami i sklepami jest turystycznym sercem Cartageny i miejscem gdzie kwitnie życie towarzyskie.

Deptak "wpadający" do morza...

Można wypić kawę przy samym morzu i gdyby nie to, że z nieba lał się żar a nie było śladu parasola, ja swoją kawę wypiłabym przy jednym ze stolików poniżej. Zamiast tego wypiłam białą czekoladę z lodami i to mnie w pełni zadowoliło. Co tam zadowoliło - uszczęśliwiło jak nie wiem co!

Następnym razem zabiorę tam Marcina i sobie popłyniemy w godzinny rejs. 5 euro to niewiele, nie wiem czemu nigdy wcześniej nie skorzystaliśmy z tej sposobności.  Mam przynajmniej jeden powód by wrócić do Cartageny kolejny raz, co uczynię z radością.